Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd recenzja

Tym razem mam przed sobą jedna z tych naprawdę niezwykłych książek. Naprawdę niezwykłą, bo traktująca o wydarzeniach prawdziwych. Mowa o Rowerem i Piezo przez Czarny Ląd Kazimierza Nowaka pod redakcją Łukasza wierzbickiego. Jest to relacja z podróży Nowaka przez Afrykę w latach trzydziestych ubiegłego wieku. Podróży niezwykłej, bo od początku do końca samotnej, odbytej głównie rowerem i pieszo. Podróży z północy na południe kontynentu i z powrotem. Skromność wyprawy Nowaka, sposób w jaki wyjechał i powrócił do kraju- cichy, skryty, bez rozgłosu, jego zupełna samodzielność, zdanie na siebie i wolę Boga, niezwykła determinacja i odporność- wszystko to budzi podziw, momentami nawet niedowierzanie że czegoś takiego może dokonać człowiek uzbrojony jedynie w niezłomna wolę realizowania swoich marzeń. Historię Kazimierza Nowaka powinniśmy znać. Tak jak znamy zasługi naszych wielkich podróżników i badaczy. Powinniśmy pamiętać i przekazywać dalej wieść o niepowtórzonym i chyba niepowtarzalnym wyczynie Polaka. Dziś wyprawa do Afryki, nawet rowerem, nie jest już tym czym była ponad 70 lat temu. Czarny Ląd już nie jest aż tak czarny, a możliwości techniczne i zdobycze cywilizacji umniejszają rolę człowieka w zdobywaniu kolejnych kilometrów. Książka nie jest skoncentrowana wyłącznie na podróżniku. To znakomity przewodnik po Afryce tamtych czasów. Zamiast opisywać atrakcje turystyczne pozwala czytelnikowi poznać historię i codzienność- mocno naznaczona niestety kolonializmem. Autor bez owijania w bawełnę zwraca uwagę na ilość zła, jakie wyrządzili biali rdzennym mieszkańcom. To nie tylko opowieść o podróży i walce z samym sobą, ale także o okrucieństwie człowieka wobec człowieka, o chciwości i bezmyślności. I o tym jak powinien człowiek współczesny postrzegać eksploatację Czarnego Lądu. O prawdziwym jego bogactwie , o prawach i kulturze której serce tętni tam, gdzie nie docierają nogi białego człowieka zaopatrzonego w broń, pieniądz, i rządzę zdobywania za wszelką cenę.