Matki przodem. Jak wylądowałyśmy w ciemnej d***e recenzja

Istnieje niepisana reguła, że kontynuacje zazwyczaj są mniej udane. Od każdej reguły bywają także wyjątki. Z przykrością stwierdzam, że nie tym razem.

Do lektury powieści „Matki przodem. Jak wylądowałyśmy w ciemnej d***e” Joanny Mokosy-Rykalskiej zasiadłam pełna nadziei, że będzie wesoło i ironicznie prawdziwie jak w książce „Matka siedzi z tyłu”. Było, do momentu, gdy bohaterki zamiast w jednej stolicy europejskiej na literę B, wylądowały w innej stolicy na B, ale za to też kończącej się na „eszt”. Może byłoby zabawnie, gdyby akcji nie przyćmiły, a raczej nie zagłuszyły cztery bohaterki. Panie po czterdziestce, a więc z pewnym doświadczeniem i obyciem. Na obcej ziemi dostały istnej głupawki, rozum je opuścił, a każdy mężczyzna (nawet podstarzały rumuński wieśniak) traktowany był jako potencjalny obiekt seksualny. Dobrze, że alkohol aż nadto nie dominował. Chciałoby się skomentować to wszystko słowami prosto z książki: „Borze szumiący!”.

„Matki przodem” to kolejna pozycja opisująca zagraniczne wojaże przyjaciółek, na którą trafiłam w ostatnim czasie. Bohaterki obu książek jakże charakterem podobne – pewnie tak to już bywa, że głupieją zagranicą. Nie podoba mi się pokazywanie Polek na wakacjach, jako kobiet o zdawałoby się niskim ilorazie inteligencji. Wrzaski, niewybredne komentarze do czasami poważnych sytuacji, podteksty seksualne, głupota wylewająca się z każdego kąta, absurdalność. Jeśli miał to być pastisz – jestem w stanie jakoś to przełknąć. Jeśli pokazanie prawdy – nie zgadzam się.

Żeby nie było tak całkiem na nie, plus za napisanie powieści, którą lekko się czyta. Rzadko pojawia się uśmiech, częściej konsternacja, która zmusza do głębszych przemyśleń. Z natłoku innych wydarzeń starałam się wydobyć obraz współczesnej matki. To matka odidealizowana, mająca własne (a nie tylko męża/partnera i dzieci) pragnienia, marzenia, plany, rozterki, problemy. To matka, która wciąż jest zagoniona, a utrzymanie porządku w domu jest jak zdobycie Mount Everest – wysiłkiem ekstremalnym.

Jeśli będzie kolejna część, to proszę autorkę, żeby już nie wysyłała Joanny i grona jej przyjaciółek na żadne babskie wczasy. A jeśli już, to żebym nie musiała się wstydzić za ich zachowanie. Poprawność jest nudna? Sztuką jest napisać o niej dobrą powieść podszytą humorem.

(Ta inna powieść o zagranicznych wojażach przyjaciółek to „Selfie z Katalonią” Moniki B. Janowskiej).