Rudy kot bez rodowodu i zielony korytarz recenzja

Pamiętacie jak Dorota Masłowska wkroczyła na literacką scenę ze swoją „Wojną polsko-ruską pod flagą biało czerwoną”? Jaki to był szok, niedowierzanie, niekiedy oburzenie. I tak, jak nie każdy potrafi docenić powieść Masłowskiej, tak nie każdy zrozumie i doceni to, co chce nam przekazać Joanna Burdek. Choć „Rudy kot bez rodowodu i zielony korytarz” jest pod wieloma względami zupełnie inny niż literacki debiut Autorki „Wojny polsko-ruskiej...” to jednak to co łączy obydwie powieści to właśnie ta oryginalność, świeżość i łamanie wszelkich utartych schematów, do których literatura nas przyzwyczaiła.

Powieść Joanny Burdek choć zakwalifikowana została do literatury obyczajowej, to nie jest typową lekką powieścią z jaką ten typ literatury nas oswoił. „Rudy kot..” łączy ze sobą wiele gatunków i konwencji. Elementy thrillera, erotyku, konwencja oniryczna, groteska, tematyka społeczna, piętnowanie i ośmieszanie głęboko zakorzenionych kulturowo i społecznie stereotypów, szczególnie tych dotyczących roli kobiety, to wszystko znajdziecie w tej niepozornej książce o dziwnym tytule. Autorka serwuje nam powieść nieoczywistą, nowatorską, pełną niedopowiedzeń, z niejednolitą, urywaną narracją, napisaną sprawnym, gibkim językiem i z czytelnym, mocnym przesłaniem.

„Rudy kot bez rodowodu i zielony korytarz” to historia trzech różnych kobiet, Blanki, Magdy i Kariny. Blanka, to nie umiejąca poddać się regułom korporacji pracownica jednej z nich. Miewa bardzo realistyczne sny, które w całości zapamiętuje. Magda, jest wiejską nauczycielką, lubi biegać i czytać książki, marzy o wielkiej prawdziwej miłości. Karina z kolei, to kobieta po przejściach, żona, matka tkwiąca w niesatysfakcjonującym ją małżeństwie, w którym zupełnie zatraciła własne „ja”. Te trzy, na pozór zupełnie różne kobiety i ich historie mają jeden, wyraźny wspólny mianownik. Nie chcą dopasowywać się do reguł rządzących światem, do rzeczywistości w jakiej przyszło im żyć. Szukają własnej drogi i miejsca w świecie i społeczeństwie. Nie zamierzają spełniać oczekiwań innych, przeciwstawiają się męskiej sile i dominacji, utartym schematom i stereotypowym rolom jakie społeczeństwo chce im narzucić. Choć momentami odnosiłam wrażenie, że bohaterki nie do końca wiedzą czego od życia chcą, to wyraźnie widać czego nie chcą i na co się nie godzą.

Choć to świetnie wykreowane postacie kobiece zdominowały tę powieść, to mężczyźni również są tu obecni. Intrygujący i wyraziści. Krzysztof, Marek i Artur. Każdy inny, z zupełnie innym bagażem doświadczeń. Można by powiedzieć, że zawodowo osiągnęli sukces, żyją w społeczeństwie, które narzuca im rolę dominującą, a mimo to zafascynowani są kobietami, które przeciwko tej dominacji się buntują.

W całej tej historii niebagatelną rolę odegra mała, bezimienna dziewczynka, a i rudy kot i zielony korytarz również się pojawią, a zakończenie z pewnością Was zaskoczy.

Wejdźcie w ten dziwny, nieoczywisty, ale niezwykle intrygujący świat, w którym granice pomiędzy jawą i snem zupełnie się zacierają. Spróbujcie wraz z bohaterami poszukać odpowiedzi na odwieczne pytania ludzkości: kim jestem i dokąd zmierzam.