Rudy kot bez rodowodu i zielony korytarz recenzja

Mogłabym odwdzięczyć się autorce tej książki u użyć słów na podobieństwo tych, jakich ona nadużywa w „Rudym kocie bez rodowodu...” i bluzgami okrasić tą recenzję. Skoro ona uraczyła mnie takim rynsztokowym językiem – którego jest bardzo, bardzo dużo w tej powieści – powinnam zrobić podobnie. Dla mnie jednak świat rynsztokiem nie śmierdzi, a przekleństwa świadczą o braku wyobraźni i o ograniczonym słownictwie.

„Rudy kot bez rodowodu i zielony korytarz” (pióra) Joanny Burdek to mieszanka światów, osobowości i różnych czasoprzestrzeni. Coś jest, zaraz tego nie ma. Pojawia się kilkuletnia dziewczynka i nikt nie wie skąd, włącznie z czytelnikiem, który w pewnych momentach gubi się w nic nieznaczących wątkach. Wiele jest bowiem pobocznych wydarzeń, które nie mają istotnego znaczenia w całościowej fabule. A wszystko zaczyna się od Bianki i jej snów tak wyrazistych, że aż prawdziwych. Jawa przenika do fantazji, a mary senne zaczynają żyją tuż obok tych realnych. Ta książka przywodzi mi na myśl wielki kocioł wypełniony rozpuszczoną czekoladą (złem) i białą puszystszą kremówką (dobrem). Do tego gara wkładam mikser i mieszam. Na wolnych obrotach białe stopniowo łączy się z ciemnym tworząc zachwycającą kolorystycznie masę, lecz zwiększam obroty i ta sama masa... Ciemne pochłania jasne i śmietanowa biel niknie w czekoladowym kremie, pochłania wszystko. Zło zwycięża. Tak jest w powieści Joanny Burdek. Tu seks, wyuzdanie, przekleństwa i trudne ludzkie charaktery udowadniają swoją nie niezaprzeczalną rację bytu. W świecie jaki wykreowała autorka próżno szukać dobra, czy czułości. Korporacja Blanki, dom Kariny czy dualne życie Magdy – wszystko to okazuje się być siecią ludzkich zależności oraz słabości, a także pułapkami kobiet, które w nie same weszły. Nikt tych kobiet w owe „gniazda codzienności” nie wrzucił z zaskoczenia. Nie są temu winni mężczyźni, którym się to wmawia, acz tylko i wyłącznie one same.

Autorka zastosowała ciekawe połączenie świata realnego z wątkami sennymi, jednak efekt końcowy według mnie to kompletne dno. Widać, że powieść jest przemyślana i wcześniej nawet „przepracowana schematycznie”, ale nie takiego efekty oczekiwałam. Dla mnie ta książka jest nijaka. Przez wielu zostanie odrzucona po przeczytaniu pierwszych sześćdziesięciu stron, zostanie z niesmakiem odłożona. Może treść sama w sobie jest ciekawa, lecz język, jakim posłużyła się sama Joanna Burdek sprawia, że nie da się jej czytać. A szkoda, bo zapowiadała się bardzo dobrze. .