Ruda Sfora recenzja

Książki Kossakowskiej zajmują specjalne miejsce zarówno w moim sercu, jak i na książkowym regale. Mimo to po przeczytaniu komentarzy dotyczących "Rudej Sfory" długo wahałam się, czy ją kupić. W końcu zaryzykowałam i nie zawiodłam się.

Książka od razu zwraca uwagę swoją specyfiką - w końcu nie codziennie mamy okazję przeczytać powieść opartą na jakuckiej mitologii. Przy okazji można dowiedzieć się kilku ciekawostek związanych z tą kulturą, choć jednocześnie autorka nie zarzuca nas jakucką terminologią, a dla niezorientowanych zamieszcza z tyłu słowniczek.

Postacie, które występują w "Rudej Sforze" - od trzynastoletniego szamana Ergisa, poprzez kulawego konika Bębenka, tupilaka Iwaszkę, aż po mojego ulubieńca Elleja to odrębne, dobrze opisane twory, każdy niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju. Każdy z nich ma jedną charakterystyczną cechę, która wyróżnia go wśród innych.

Podczas lektury zarówno uśmiechałam się, jak i niemal płakałam, przeżywając z bohaterami ich przygody, a język Kossakowskiej jak zwykle przypadł mi do gustu.
Zakończenie zachęca czytelnika do przemyśleń.

Nie lubię, kiedy autorzy są przewidywalni, nie wymagają od czytelnika żadnego myślenia, bo wszystko jest podane na tacy, a wszystko jest oczywiste i jasne. Jeśli także tego nie lubisz, polecam Ci "Rudą Sforę", bo nie uświadczysz tam żadnego z tych elementów.

Minusy? Jest to kolejna książka tej autorki, w której zwróciłam uwagę na powracające jak bumerang określenie. Tym razem były to "otoczaki". Znajdowałam je wszędzie - zarówno w opisie strumienia, jak i oczu Iwaszki. Później zastąpiły je kamienie, a ponieważ jestem uczulona na powtórzenia, trochę mnie to denerwowało.
Myślę jednak, że wobec tylu zalet, ta drobna wada nie ma większego znaczenia.