Równonoc recenzja

Często jest tak, że książkę czytelnik ocenia zupełnie inaczej po jakimś czasie od lektury. Z resztą, czasami bardzo ciężko jest wrócić do powieści, które czytaliśmy lata temu, bo zwyczajnie nie podchodzimy już do nich tak samo. Ile bajek rozumiemy dopiero w dorosłości? Ale przecież to nie tylko po tak długim czasie opadają emocje, wystarczy kilka dni, tygodni i już postrzegamy treść danej książki w inny sposób. Tak też było w moim przypadku z najnowszą powieścią Ewy Przydrygi. Czytałam ją już mniej więcej dwa tygodnie temu, wtedy na gorąco miałam w głowie mnóstwo przemyśleń, a obecnie patrzę na nią inaczej.

Tytułowa równonoc dla głównej bohaterki od zawsze jest symbolem czegoś złego. Jako dziecko straciła w jej trakcie siostrę, a po latach zaczynają się dziać dziwne rzeczy właśnie tej nocy. I to nie jest ostatnia równonoc, która objawia się w życiu Justyny tragedią i śmiercią.

Ale ten dzień jest tylko dodatkową wymówką do tego żeby rozdrapywać stare rany, by zrywać strupy i pozwolić traumie zawładnąć umysłem. Choć próby poradzenia sobie z przeżyciami także podejmowała, to jednak widać gołym okiem, że nigdy nie wyjdzie na prostą.

I to wychodzenie na prostą również jest w tej książce tematem trudnym, gdyż w fabule pojawia się ośrodek, gdzie ludzie tacy, jak Justyna próbują wszystkiego by przezwyciężyć traumę, a jednocześnie chcą się odciąć od przeszłości. Niestety, pojawia się jeden człowiek, który pod płaszczykiem pomocy przeprowadza swego rodzaju testy.

Ewa Przydryga z książki na książkę coraz głębiej wchodzi w dusze czytelników i coraz częściej pozwala na to, żeby wszechogarniający mrok wyciągnął swe macki, okręcił wokół szyi czytelnika i wciągnął go do środka chaosu. Porusza struny w głowie człowieka niby delikatnie, a jednak zostawia między nimi ślad i często wraca się do treści by zastanowić się cóż jeszcze było w niej między wierszami.

To najbardziej duszna książka autorki i zdecydowanie najbardziej dopracowana. W każdym szczególe widać ile emocji zostało włożone w napisanie tego dreszczowca, a momentami ciężko odróżnić czy już ocieramy się o thriller psychologiczny czy jeszcze płyniemy nurtem klasycznego.

I choć główna bohaterka momentami jest irytująca, bo chciałoby się powiedzieć, że jest jej dobrze, gdy jest źle i wcale nie chce pozbyć się trudnych myśli i przeżyć, a później ruszyć dalej, to jednak jej decyzje są niezrozumiałe. Czasami odnosi się wrażenie, że fobie, które w sobie nosi są dla niej ukojeniem, gdy życie układa się zbyt dobrze.

"Równonoc" to książka trudna, niepozwalająca się odłożyć i aż strach pomyśleć co jeszcze może się pojawić w kolejnych powieściach Przydrygi.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Literackim.