Rezydent wieży. Księga I recenzja

Z przykrością stwierdzam iż polscy pisarze fantastyki nie cieszą się zbyt dobrą opinią, ani światową sławą. Z równie wielką przykrością przyznaję się, że uległam presji otoczenia i raczej starałam się do tej pory unikać polskich książek fantastycznych… Jednak trafiła się okazja, zaryzykowałam i … niestety zawiodłam się. Szczerze mówiąc do tej pozycji przyciągnęła mnie głównie okładka (Mea culpa, biję się za to w pierś, okrywam się hańbą etc.).

Podczas żmudnych poszukiwań informacji na temat szanownego autora natrafiłam na wzmiankę o jego ‘dziele’ w serwisie http://ksiazki.polter.pl/. Stoi tam:

"Kreacja bohaterów to jedna z większych pozytywnych niespodzianek znajdujących się w powieści debiutanta. Tuchorski nie popada w schematy znane z masowych tworów fantasy, w których charaktery są jednowymiarowe, a ich postępowanie przewidywalne."

Wnioskuję więc, że „Rezydent wieży” to debiut Pana Tuchorskiego, który w dodatku musiał się bardzo spodobać, gdyż wygrał on plebiscyt na najlepszą powieść zorganizowany przez magazyn ‘Nowa Fantastyka’. Niestety. Ja tego entuzjazmu absolutnie nie podzielam.

Pomijając okładkę, która wywarła na mnie ogromne wrażenie (brawa dla wydawnictwa) w książce nie zachwyciło mnie absolutnie nic. Czytając skrypty typu „Co byłoby warte życie maga bez dreszczyku emocji?” spodziewam się napiętej akcji, niezwykłej historii, bohaterów z charakterem i dialogów ‘z jajem’. A co dostaję? Opowieści o magicznym sklepiku, w którym podróżni mogą nabyć różnego rodzaju przedmioty od maga, który jest zbyt leniwy żeby wyściubić nos poza próg swojej ukochanej wieży.

Brakowało mi jakiejkolwiek spójności w tym wszystkim. Czytając miałam wrażenie, że każdy rozdział opowiada zupełnie inną historię nie wnoszącą nic do fabuły (nie żebym dojrzała w tym wszystkim jakąkolwiek fabułę). Goście przychodzili do wieży, załatwiali to co musieli, płacili i wyjeżdżali. Ot cała filozofia. Nagle w środku książki następuje retrospekcja i pojawia się rozdział opisujący jedną, jedyną przygodę jaką nasz kochany mag Klavres przeżył i to jeszcze przed objęciem pieczy nad wieżą. A zaraz potem powrót do znanego już nam schematu goście-praca-kasa-wyjazd.

Musze przyznać, że pojawiły się jakieś wątłe próby wplecenia wątku miłosnego, ale z racji iż nie było za bardzo w co go wplatać, wyszło jak wyszło i otrzymaliśmy Klavresa: pomieszanie namiętności dr. Housa, kapkę starego, dobrego Gandalfa i to wszystko przykryte uroczym zapałem i smykałką do interesów miłej starszej pani pchającej wózek przez cały pociąg pędzący do Hogwartu i próbującej wcisnąć wszystkim napotkanym uczniom ‘Fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta’.

Wrzucając wszystko do jednego wielkiego wora: stanowczo odradzam. Na pewno byłoby mi szkoda pieniędzy wydanych na tę pozycję.