Lewa ręka Boga recenzja

Sanktuarium Zakonu Odkupicieli. Jeżeli komukolwiek nazwa ta kojarzy się z miejscem, w którym młodzi mężczyźni, w czarnych sukienkach, popijając ciepłą herbatę i zajadając się domowymi obiadkami babci Frani, uczą się o miłości, dobroci i łasce jakimi obdarzył nas miły, starszy Pan z długą, siwą brodą, jest w błędzie. „W sanktuarium [bowiem] nie ma miejsca na litość i miłosierdzie. W kamiennym labiryncie sal, pozbawionym wszelkiej radości i nadziei, setki chłopców od szóstego roku życia pobierają nauki i szkolą się do walki o Jedyną Słuszną Wiarę – wiarę w Powieszonego Odkupiciela.” Główny bohater – Thomas Cale jest około piętnasto- szesnastoletnim chłopcem, który w oczach swojego mentora jest przeznaczony do wyższych celów, przez co zasługuje na szczególne traktowanie. I nie oznacza to wcale stosu miękkich poduszek, kubka ciepłego kakao i bezstresowej nauki. Szczególne podejście do Thomasa oznacza dużo więcej wymagań względem pozostałych akolitów (adeptów ‘szkoły’ jaką jest Sanktuarium), poważniejsze konsekwencje wyciągane z powodu różnych najdrobniejszych wykroczeń i wystawianie go na ciężkie próby oparte na zasadzie ‘na śmierć i życie’. Tu nie ma miejsca na żarty. Thomas wychowywany w wierze, której nie rozumie, lecz przyjmuje ją po prostu taką jaka jest, co wieczór beznamiętnie odklepuje ‘modlitwy’, przyjmuje wszelkiego rodzaju kary bez mrugnięcia okiem, bez jakiegokolwiek słowa skargi, czy innego znaku, że przynoszą one pożądany efekt. Czytaliście kiedyś książki, w których na samym początku autor podaje wam głównego bohatera jak na tacy, takiego jakim jest, a wy po prostu przyjmujecie to do wiadomości i potraficie przewidzieć jak zachowa się on w danej sytuacji? ‘Lewa Ręka Boga’ do takich książek absolutnie nie należy. Mimo tego, że początkowo faktycznie myślałam, że na tyle dobrze znam charaktery bohaterów, że nic w ich zachowaniu mnie nie zaskoczy, zdarzały się momenty, w których szczęka opadała mi ze zdziwienia. Można to przedstawić chociażby na postaci głównego bohatera, którego poznajemy jako zimnego, zdystansowanego i znieczulonego chłopaka a nagle okazuje się, że jest on jednak zdolny do jakichkolwiek uczuć i emocjonalnych reakcji na otaczający go świat. Sama historia – mistrzostwo. Akcja zawiązuje się już na samym początku książki i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Mało tego. Przekładając ostatnią kartkę z nadzieją, że ‘może jeszcze coś tam znajdę’ miałam poczucie krzywdy. Który autor mający na względzie zdrowie psychiczne swoich czytelników kończy historię w tak ekscytującym momencie? Świat, który stworzył pan Hoffman wciągnął mnie absolutnie i niezaprzeczalnie. Wszystko ma ręce i nogi, a do tego wszystkiego ciągle coś się dzieje – nic nie stoi w miejscu. Książkę mogę z czystym sumieniem, gorąco polecić każdemu.