Spójrz mi w oczy recenzja

Ciężko mi przypomnieć sobie co skłoniło mnie do sprowadzenia tej książki do domu. Szata graficzna wskazywała, ze będzie to opowieść pełna grozy. Ale chyba pchnął mnie do tego mój ulubiony odcień niebieskiego. A swoją drogą, książka po prostu hipnotyzowała, przyciągała wzrok. Ciężko przejść obok niej obojętnie.
Wczoraj – nieopatrznie rozpoczęłam lekturę i nagle, od początku przestała liczyć się gotująca na gazie woda, grabiejące dłonie, czy miałczący kot. Najważniejsza była książka spoczywająca na moich kolanach, która z każdym zdaniem wciągała mnie, niczym ruchome piaski zbłąkanego wędrowca. Niestety Morfeusz okazał się silniejszy, wczoraj nie doczytałam, ale dziś w każdej wolnej chwili czytałam i przed chwilą doczytałam ostatnie zdanie.

Ellen Gleeson, samotnie wychowuje adoptowanego synka, godzi obowiązki matki i pani domu z pracą zawodową, jest dziennikarką, jej troski i marzenia nie różnią się od tych jakie mają setki tysięcy innych matek i kobiet, do pewnego niepozornego dnia, kiedy znajduje ulotkę z informacjami na temat zaginionych dzieci i rozpoznaje w twarzy jednego z nich, twarz swojego synka Willa. Najpierw myśli, że to jakieś przywidzenie, błąd komputera, ale twarz chłopca z ulotni nie daje jej spokoju, zaczyna drążyć. Na początku stawia na szali spokój swego ducha, później pracę, nie wie że w końcu stawką będzie jej życie, jej i jej synka, bo sytuacja z dnia na dzień robi się coraz bardziej tajemnicza i groźna.

Wcześniejsza książka lisy Scottoline również mnie poruszyła i wciągnęła, pamiętam, gdy ją czytałam był zimny marzec, ale uczucia jakie mną targały podczas tej lektury… ciężko opisać, moim zdaniem można tą książkę porównać do najlepszych książek Picoult, jej rekomendacja na okładce nie jest przypadkowa. Autorka zadaje czytelnikowi wiele pytań, czytelnik może przeklinać Ellen za to, ze nie zostawi tej sprawy, nie wyrzuci ulotki tylko drąży. Wiadomo, że wynik poszukiwań może być niekorzystny, wtedy żadne wyjść nie będzie dobre a nie pozostanie zwalenie winy na nieświadomość. Z drugiej strony, czy słusznie by postąpiła, gdyby posłuchała rad tych których o nią poprosiła? To już jest pozostawione naszemu osądowi.
Wydaje mi się, że nikt komu przypadły do gustu książki Jodi Picoult nie będzie zawiedziony książką „Spójrz mi w oczy”, znajdziemy tu w doskonałych proporcjach: dramatyzm, kontrowersyjny dylemat, miłość, dużo napięcia i dramatyzmu i zaskakujące zakończenie.

Polecam zastanowienie się nad postawą Ellen, czy według Was postąpiła jak dobra matka, czy może powinna była wyrzucić ulotkę z pamięci. Czy Wasze zdanie byłoby takie samo, gdy zmieniono zakończenie?

Polecam, naprawdę z czystym sercem, szczerze i gorąco. Warto!!