Mikrotyki recenzja

Ten zbiór mikroopowiadań będący debiutem prozatorskim znanego wokalisty i tekściarza występującego pod pseudonimem Pablopavo (ale nie znam jego twórczości muzycznej), uznany został parę lat temu za rewelację sezonu. Mam do zachwytów nad książką Sołtysa sceptyczny stosunek i poniżej wyjaśnię dlaczego.

Na książeczkę składają się dwadzieścia trzy krótkie opowiadania o zwyczajnych Warszawiakach, są to głównie obrazki obyczajowe z gorszych dzielnic miasta: jakieś typki popijające piwko, drobni bandyci, chorzy ludzie itd., itp. Niektóre historie są całkiem sympatyczne, na przykład ta o starszym panu bijącym chuliganów w tramwaju książką, ale z większości niestety wieje nudą. No cóż, jeśli się pisze o codziennych sprawach i zwyczajnych ludziach, to trzeba być prawdziwym mistrzem, żeby przykuć uwagę czytelnika. Co znamienne, żaden cytat, żadne zdanie mnie nie zainteresowało, nie zapadło w pamięć.

W omówieniach książki Sołtysa pisze się o związkach z Bablem, Hrabalem, Płatonowem czy Czechowem, według mnie to duża przesada. Wymienieni pisarze byli prawdziwymi mistrzami słowa, każdy z nich wypracował swój własny, niepodrabialny styl. Sołtys pisze poprawnie, ale do klasy rosyjskich czy czeskich mistrzów jeszcze mu bardzo daleko. Po prostu nie dorobił się na razie własnego stylu, oryginalnego języka, czego mu życzę.

Przypomina mi proza Sołtysa innego pisarza, obecnie nieco zapomnianego: Marka Nowakowskiego, który pięknie opisywał warszawskie klimaty. Ostatnio wznowiono jego wybór opowiadań: „Książę nocy. Najlepsze opowiadania”, ale za mało tam opowiadań warszawskich. Niemniej to świetna literatura, warto do niego wrócić. Niestety, mamy takie czasy, że o starych pisarzach się nie pamięta, przecież co tydzień musimy wykreować nową gwiazdę literatury...

Powtarzam opowiadania Sołtysa to niezła literatura, ale według mnie żadna sensacja czy rewelacja. Niestety, na naszej dosyć jałowej scenie literackiej czasami na siłę promuje się pewnych autorów, wyrządzając im w sumie niedźwiedzią przysługę.