Mikrotyki

Edycja VII 2023:
Ha! Znalazłem dniem wczorajszym w jakiś odmętach Internetów, swoją, starszą notatkę, którą zdarzyło mnie się napisać wcześniej na temat skromnego, pierwszego zbioru mikro-opowiadań autorstwa pana Pawła Sołtysa i zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie zamieściłem jej gdzieś, skoro słowa te mają już ponad pięć lat (jeśli teraz mamy 2023 rok)?
Ale do brzegu:
Po krótkiej edycji biegu lat i dat jest to nadal taka, krótka refleksja.

Refleksja o książce w plecaku.
Ale o takiej jednej, jednej specjalnej książce w plecaku.
Wiadomo - różne, dawniejsze dekady nosiły w plecakach/torbach/kieszeniach różne książki, niektóre na przykład "Buszującego..." Salingera, niektóre inne.
Ja sam jeszcze w czasach (parafrazując Klasyka Ochódzkiego) jak byłem młodym Murzynem i grałem w kosza, nasłuchawszy się (fenomenalnego zresztą) wykonania pana Jana Kondraka piosenek Edwarda "Steda" Stachury namiętnie nosiłem w plecaku "Wilka..." Hermanna Hessa. (no bo przecież "Sted" to czytywał, och, och)
Zbyt ikoniczne, nie? 🙂 No pewnie!
Bo i nie o ikoniczność chodzi, a bardziej o coś świeższego, skłaniającego do zadumy.
Chciałbym Państwu gorąco polecić tę niepozorną książeczkę.

Pana Pawła Sołtysa zna się pewnie bardziej jako Pablopavo z formacji "Vavamuffin" z Warszawy.
Nagrywa też solowo. ("Pablopavo & Ludziki", "Pablopavo")
I to wła...

Chyba nie moja bajka. Opowieść człowieka z gonitwą chaotycznych myśli, który wspomina dzieciństwo, młodość, ludzi, którzy stanęli na jego drodze lub o których słyszał. Opowiada na przykład o blokowisku, przyjaźni dwójki pokiereszowanych życiowo sąsiadów, o paczce starych listów zanim strawi je ogień, opuszczonym mieszkaniu, chłopakach z osiedla, akwariowej rybce, która zdechła, o papierosach, bywalcach barów z tanim piwem i innych mikro - zdarzeniach, które mu się przypominają. A przede wszystkim o prawdziwych ludziach. Jednakże nie wzbudziło to we mnie żadnych, ale to absolutnie żadnych emocji, ani pozytywnych, ani negatywnych, choć wiele lat mieszkałam w okolicy grochowskiego Uniwersamu. Po prostu przyjmuję do wiadomości, że takie są wspomnienia, ludzie, których spotkał i przemyślenia autora. Każdy z nas ma takich wspomnień tysiące. Treść zapomniałam natychmiast po przeczytaniu książki.

A co będę pamiętać? Piękny język, którym posługuje się Paweł Sołtys. Proza codziennego życia opisywana w niecodzienny, poetycki sposób. Choć książka mi się dłużyła i nie zachwycała, czytałam ją w skupieniu,z należną uwagą i doceniając język, nieoczywiste opisy i sekwencje użytych słów. I ten piękny język zapamiętam. To wszystko.

 Zbiory opowiadań Pawła Sołtysa są wspomnieniami z przeszłości. Przypadkowe chwile, wyrwane z chaosu wspomnień. Można się poczuć jakby się oglądało te chwile pod mikroskopem. Opowiadania krótkie, niemal skondensowane. Minimum słów, maksimum przekazu. Świat, którego już nie ma. Taki zwykły a jednak niezwykły, nasycony emocjami. Warto poczytać. 

Zawsze mnie uczono, że opowiadania czy też książki powinny mieć wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Mam wrażenie, że w tym zbiorze są tylko rozwinięcia, wstęp może gdzieś się znajdzie, ale opowiadania kończą się jak hejnał mariacki. Język opowiadań trochę ratuje tą na szczęście niezbyt obszerną pozycję.
Nie polecam - szkoda czasu.