Cieszyn prowadzi śledztwo recenzja

Bardzo zazdroszczę Solańskim, że byli w "najpiękniejszym mieście Polski w kwietniu", właśnie wtedy, gdy kwitną magnolie.
Tylko że Róża, od kilku miesięcy pracująca w redakcji gazety polonijnej w czeskim Cieszynie,nie miała czasu na spacery, nawet Szlakiem Kwitnącej Magnolii. Choć zamierzala pokazać Szymonowi wszystkie piękne i ciekawe miejsca w mieście.
Po prostu znów zdarzyło się to, co wciąż im się przytrafiało - w czasie kolejnej wizyty Szymona i Gucia u Róży, właśnie w kwietniu, na Moście Przyjaźni, został znaleziony Gustaw Habsburg. Martwy.
Oczywiście zajęła się sprawą policja, polska i czeska, bo dokładne i równiutkie ułożenie nieboszczyka na linii obrazującej granicę uniemożliwiło rozstrzygnięcie, w gestii którego państwa leży śledztwo
Dodatkowo, w trosce o szybkie załatwienie sprawy, aby broń Boże nie ucierpiał wizerunek miasta, burmistrzynie obu Cieszynów zatrudniły też prywatnego detektywa z Agencji Solan, czyli Szymona Solańskiego. A jak jego, to i Różę z Guciem, rzecz przecież oczywista.
Nikt z nich nie wiedział, że śledztwo prowadzi też samo miasto Cieszyn ...

Bardzo, bardzo lubię Kryminały pod psem. Dla wielu czytelników są to komedie kryminalne, ale czy na pewno?
W każdym z tomów powaga i żart wymieszane są właściwie po równo.Na poważnie przedstawione są nie tylko przestępstwa, ale i relacje międzyludzkie sąsiedzkie i rodzinne; sprawy zaniedbań, rozpadu związków i niezrozumienia drugiego, nawet bardzo bliskiego człowieka.
Idealnie ilustrują to przemyślenia jednego z bohaterów:
"Choć cza­sem– zwłasz­cza wtedy, gdy szedł na sa­mot­nego drin­ka po ro­bo­cie, wchwi­lach bez­względ­nej szcze­ro­ści wo­bec sie­bie– przy­cho­dziło mu do głowy, że to, jak po­to­czyło się jego ży­cie, nie było wy­ni­kiem jego praw­dzi­wych ocze­ki­wań. Tylko tych, które prze­nie­śli na niego ro­dzice. Ispo­łe­czeń­stwo wogóle. Aon się pod­dał kie­ra­towi, bo prze­cież każdy tak ro­bił. Każdy, tylko nie Li­du­ška!
Wku­rzała go ta ko­bieta! Oj, tak! No bo jak można było być aż tak bez­kom­pro­mi­so­wym? Mieć wdu­pie to, co po­my­ślą so­bie inni? Żyć wbrew za­sa­dom ikrzy­wym spoj­rze­niom są­sia­dów? Peł­nym po­li­to­wa­nia. Bo to wła­śnie było to– zna­jomi ża­ło­wali po­li­cjant­ki, są­dząc, że tej nie­mal czter­dzie­sto­latce ży­cie się nie uło­żyło. Bo była sa­motna. Iza­rzy­nała się każ­dego dnia wpracy. Anikt nie po­my­ślał, że TO JEST WŁA­ŚNIE TO, CO Li­du­šce PRZY­NOSI SZCZĘ­ŚCIE."
Nic dodać, nic ująć.
Dla równowagi mamy Gucia - mało kto nie uśmiechnie się czytając jego wypowiedzi! Chociaż i on bywa poważny, i myśli mądrzej od niejednego człowieka:
"Jakby nie mo­gli zo­sta­wić rze­czy ta­kimi, ja­kie są. Na przy­kład gra­nic pań­stwo­wych. Co to za róż­nica, do ja­kiego na­rodu na­leży spła­che­tek ziemi? Ikto na nim miesz­ka? Nie mo­gliby wszy­scy na ca­łej Ziemi po pro­stu żyć ipo­zwo­lić żyć in­nym? Bez wzglę­du na po­cho­dze­nie?"
Solańscy, zwlaszcza Róża, też nieustannie przywołują nam uśmiech na twarz - m. in. dlatego, że są sobą, nikogo nie udają, będąc przy tym po prostu ludźmi, porządnymi i dobrymi.
Najlepsze czego mogę życzyć sobie i innym (poza zdrowiem i szczęściem), to takich przyjaciół i sąsiadów.
Kocham takich ludzi!

Mam nadzieję, że ten tom, 11, nie jest ostatnim z serii i liczę na kolejne spotkania z Solańskimi i Guciem.