Wyprawa po Smocze Jajo recenzja





W roku 228 według kalendarza królestwa Burlandii, rządzący nim król Rudigar Łysy wymyślił znakomity (tak uważał) sposób na zapewnienie bezpieczeństwa swemu krajowi. A że do zrealizowania owego zamysłu niezbędne mu było Smocze Jajo, wysłał po nie rycerza Oralda Cherlawego z Buford herbu Złamana Lanca i jego giermka Manfroda z Hantelton, syna Gotarda z Hantelton herbu Czerwony Lew.
By potomni nie zapomnieli o ich wyprawie, wielodniowej, niebezpiecznej i przygód pełnej wszelakich Krzysztof Owsiak opowieść napisał, dając jej klasyczny i solidny tytuł: "Przygody Oralda Cherlawego i jego giermka Manfroda podczas wyprawy po Smocze Jajo".

Powieść powstała w czasie 10.07.1995 - 07.01.1996; autor miał wtedy 18 lat. Próbował zainteresować nią wydawnictwa, ale wtedy żadne nie zdecydowało się na współpracę. Mimo to, w 1997 rozpoczął część II, dla frajdy tworzenia świata smoków i rycerzy, lecz zostawił ją - niedokończoną.
Czas płynął, autor zbierał życiowe doświadczenia, a jego dzieło leżakowało w szufladzie. Aż nadszedł ten odpowiedni moment (w roku 2024), by pokazać światu swoje pierwsze dziecko - w postaci nieznacznie zmienionej i ze skróconym tytułem (bo nie mieścił się na okładce).

Przypadkiem lub nie, wpadło mi w oko, w trakcie przeglądania Instagrama, zdjęcie okładki tej książki. A wpadło zapewne dlatego, że jej grafikę od razu skojarzyłam z grafiką komiksów o Kajku i Kokoszu, którymi kilkadziesiąt lat temu radośnie zaczytywałam się razem ze swymi dziećmi.
Zaciekawiona, chciałam dowiedziećsię czegoś więcej o "Wyprawie po Smocze Jajo". "Więcej" okazało się interesujące i obiecujące - no bo skoro autor mówi, że "... śmiech to element przewodni tej pozycji ...", to dla osoby lubiącej się śmiać jest to wielką zachętą do sięgnięcia po książkę.

Przeczytałam.
I, po pierwsze, bardzo chętnie przeczytam kolejne części.
Wiem, że "piszą się" i jestem niezmiernie ciekawa co jeszcze autor wymyśli ...
Po drugie - pojęcia nie miałam o istnieniu takiego gatunku literackiego jak FARSASTYKA; domniemywam, że ta książka ma zaszczyt być jego prekursorem, a nazwa, moim zdaniem jest trafiona idealnie.
Po trzecie - stwierdzenie autora, że to książka z pogranicza gatunków jest świętą prawdą!
Znalazłam w niej elementy typowe dla komedii, farsy, baśni, fantasy, książek przygodowych, a nawet eposu rycerskiego (znawcy prawdopodobnie znaleźliby jeszcze kilka innych) ...

Ciekawe jest to dzieło autora obdarzonego wyobraźnią i fantazją dziecka, dla których nie ma granic. I który najwyraźniej dobrze się bawił przy pisaniu.
Czy polecam?
Zależy komu; dorosłym ludziom, którzy wciąż pielęgnują swoje wewnętrzne dziecko - jak najbardziej.
Ale jeśli ktoś nie lubi farsy i humoru jako takiego, baśniowych motywów, kpin z czcigodnych bohaterów, fantasy i w ogóle jest osobą poważną z zasady, lepiej niech sięgnie po inną lekturę ...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.