Prom do Kopenhagi recenzja

Weronika- najpiękniejsza dziewczyna ze wsi i Konrad- nie wierzący w siebie syn wiejskiego pijaka. Tych dwoje znało się praktycznie od urodzenia. Jak się później okazało darzyli się gorącym uczuciem, jednak żadne z nich nie zebrało w sobie tyle odwagi i wiary w siebie by powiedzieć to drugiemu prosto w oczy.

Prom do Kopenhagi to subtelna, urzekająca opowieść. Uderzyło mnie pewne podobieństwo tej powieści do Tektoniki uczuć Schmitta, jednakże była bardziej lekka. Autorka wspaniale opisała klimat wsi, chociaż niektóre elementy wydawały mi się nieco obce na przykład wzmożone plotki jak i zainteresowanie innymi mieszkańcami. Trochę odbiega to od realiów, może zanadto wyolbrzymione, ale nadało to miasteczku niepowtarzalny klimat. Podziwiam autorkę za tak trafne komentarze, czasami odbierane alegorycznie, a czasami dosłownie.

Całą składną historię popsuła jednak cała sprawa z pochodzeniem Weroniki i dziedziczenia jej urody, połączone ze skomplikowanym opisem powiązania między dawnym hrabią a rodziną Weroniki. Właściwie cały opis zawierał się w krótkim dialogu, może gdyby zaprezentować to inaczej wyglądało by to lepiej.

Mimo, że nie czytam zbyt wiele książek o takiej tematyce, ta powieść zdecydowanie przypadła mi do gustu. Delikatna, zwiewna i „pachnąca drożdżówką” powieść ma w sobie to „coś”. Serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią czytać o miłości i nie tylko. :)