Po każdej burzy świeci słońce recenzja

Tak, mam, chociaż sama nie pracowałam, ale byłam w odwiedzinach u krewnych pracujących w Irlandii i w USA. Odczucia, po wejściu do ciasnych, dziwnie pachnących (starym, wilgotnym drewnem) kwater, miałam podobne do opisanych w tej powieści. Charakterystyczne dwa osobne kurki przy umywalce w Irlandii to standard, a odgłosy z rur w łazience mogą spędzać sen z powiek.
Mój brat doświadczył też wykorzystywania przez pracodawcę w USA. Co prawda nie korzystał z przemytników, bo miał legalną wizę, ale jak wiadomo, nie mógł legalnie pracować. "Sponsor" jednak nie był łaskawy, a brat języka nie znał. :) Wszyscy, którzy język znali albo szybko się nauczyli, zarówno w USA, Anglii i Irlandii nieźle się ustawili. Początki jednak były takie, jak opisuje autorka.

Wiesz byc u kogoś w odwiedzinach na chwile, a życ i pracować na emigracji to jednak roznica.
Zgodzę sie , ze fakt, język trzeba znać bo wtedy można się starać o naprawdę dobra prace. Ludzie mówiący bardzo słabo, zazwyczaj maja tak samo słabą pracę i mieszkaja po kilku w jednym pokoju. To prawda.
Znam natomiast o wiele więcej osób, które mają dobrze płatne prace, mają tu kupione własne domy, z ogrodem, stać ich na wakacje i w Polsce i za granicą. Wiem, ze w Pl raczej mieszkali by w ciasnym mieszkaniu, bo większość moich znajomych to ludzie z blokowisk, z roczników 80 tych, którzy tu wyjechali. Mowie tu o UK, gdzie mieszkam od 10 lat. Sama mam dobra prace, dom 3 pokoje, cieplo bez grzyba, haha bo wilgoc to tutaj duzy problem ale to juz taki mamy klimat.
Oczywiście są plusy i minusy życia tutaj, jednak chce podkreślić z własnego doświadczenia, ze realia są takie ze mozesz sobie świetnie radzić, albo mozesz pobierać zasiłki i zyc od 1szego do 1szego. Wszystko zależy od człowieka, jak jest zaradny. Nie ma krain gdzie za darmo się wszystko należy, wszędzie trzeba pracować i tez trzeba miec nieco szczęścia, jak to w zyciu:)

Dokładnie jest tak, jak napisałaś. Teraz, po 20 latach, brat i siostra w Stanach nieźle żyją. Mają swoje domy, pracę i wykształcone dzieci. Początki jednak były naprawdę trudne, żeby nie powiedzieć tragiczne. Córka od 8 lat w Irlandii też ma swój dom, dobrą pracę i stać ją na fajne wakacje, ale pamiętam jak szukała 2 miesiące pracy, a wynajęte mieszkanko (byłam tam, córka z mężem spała na podłodze, żeby goście mogli na łóżku) przypominało to opisane w powieści. Jedyna dogodność, to łazienka jednak w mieszkaniu :) i aneks kuchenny. Napisałam o realiach, ponieważ autorka opisywała początki po przyjeździe do Londynu. Ci, którzy byli dłużej np. Kasia z chińskiej restauracji, też już lepiej zarabiała i wracała do Polski z oszczędnościami.

No jasne, zależy kto, kiedy i gdzie trafił. Różnych ludzi się spotyka, wiadomo. Jedni chcą Ci pomóc, inni na tobie zarobić.
A prawda, w UK też są 2 krany w łazience i te wykładziny, w lazienkacch tez;) haha
Z tego co to piszesz to masz trochę rodzinki rozsianej po swiecie:)