Po każdej burzy świeci słońce recenzja

Z tą powieścią miałam tak: nie udało mi się jej przeczytać w zeszłym roku, kiedy miała swoją premierę, ale obiecałam sobie, że przeczytam w jeden z jesiennych miesięcy. Musiała czekać, aż do października tego roku. A potem cały miesiąc zwlekałam z napisaniem opinii🤷‍♀️.
Nie mam pojęcia, dlaczego, ale jedno muszę oświadczyć:➡️to świetna historia, warta, aby ją poznać 👍💥🔥.
"Po każdej burzy świeci słońce" to powieść o zagubionych relacjach między ojcem i synem, o blaskach i cieniach emigracji, z naciskiem na cienie, o dobrych ludziach, którzy stają na naszej drodze, gdy wydaje się, że jest już bardzo źle. Jednak w tej historii kryje się coś więcej, coś, co każdy musi odkryć sam. Obiecuję, że warto.
Pewne dramatyczne wydarzenie doprowadziło, że relacja między ojcem Stanisławem, a synem Grzegorzem została mocno nadszarpnięta. Grzegorz obwinia ojca za śmierć matki, Stanisław czuje się winny.
Więź między nimi jest mocno napięta, problemy i traumy nieprzerobione. Każdy z nich zamyka się w swoich bólach.
Grzegorz wyjeżdża do Londynu.
Jednak kiedy serce i intuicja Stanisława podpowiada, że syn może mieć problemy, rzuca wszystko i rusza do Anglii.
Mimo nieporozumień czuć więź, która ich łączy. Więź zbudowana przez kobietę, którą obaj kochali, a której zabrakło.
Wątki emigracyjne Stanisława są mocne, ale absolutnie nieprzerysowane. To prawdziwy obraz emigracji po 2004 roku.
W czasie kilkunastu lat spędzonych w UK, poznałam wiele emigracyjnych historii. Niektóre były bardzo dramatyczne.
A historia Stanisława mogłaby być jedną z nich. Ja też spotkałam takiego "Stanisława".
Książkowy Stanisław, bohater emigracyjnego dramatu miał wiele szczęścia, że na jego drodze pojawiali się życzliwi i pomocni ludzie. Jego postać wzbudza ogrom sympatii i współczucia - świetna kreacja
Historia mojego "Stanisława", mimo wielokrotnie udzielanej pomocy, niestety skończyła się tragicznie.
"Po każdej burzy świeci słońce" to
powieść obyczajowa, ale mamy tu też fantastyczny wątek sensacyjny.
Grzegorz nie poprzestaje na Anglii, ciągnie go do Ameryki. Udzielając pomocy kobiecie, która wyrwała się z rąk handlarzy ludźmi, zostaje wplątany w serię nieprzewidywalnych zwrotów akcji. To niesamowity, trzymający w napięciu wątek, prawie że filmowy. Tworząc swoją bohaterkę, autorka inspirowała się przeżyciami Shandry Woworuntu, Indonezyjki, która w 2001roku w Stanach Zjednoczonych padła ofiarą siatki handlarzy ludźmi.
Wspaniale, że część dochodów ze sprzedaży książki przekazanych jest na dwie organizacje: La Strada i Fundacja Light House, obie zajmują się walką z handlem ludźmi i współczesnym niewolnictwem.
Piękny gest.
Finał powieści jest niezwykle emocjonujący, poświęcenie ojca dla syna godne szacunku.
Optymistyczny tytuł musi nieść nadzieję i przesłanie, i ogromnie mnie cieszy, że tu tak jest.
Polubiłam styl autorki; bliski, swobodny, obrazowy i szczery. I polubiłam tę historię; życiową, wielowątkową, niebanalną i potrzebną. Jestem pod wrażeniem.