Rodzanice recenzja

Jakie to było doświadczenie! Czytałam z zapartym tchem, do końca nie wiedziałam kto jest winny. Czułam strach, obrzydzenie (zwłaszcza przy wątku „Tatusia” i Michaliny), czułam rosnące zainteresowanie. Kasia Puzyńska stworzyła akcję gdzieś na pograniczu fantasy i obyczajówki. Realna zbrodnia, pradawne słowiańskie wierzenia i może wręcz trochę... magii? Stad ten niepowtarzalny klimat, akcja dzieje się w malutkiej miejscowości. Prawdziwa gratka dla fanów kryminałów Aghaty Christie. Osobiście bardzo żałuję, że to moje pierwsze spotkanie z Kasią Puzyńską i nie czytałam wcześniejszych części, oczywiście nie czułam jakiś braków, bo wszystko było dość jasno opisane na tyle, żebym mogła ogarnąć co mniej więcej działo się wcześniej i nie mam wątpliwości, że sięgnę po wcześniejsze dziewięć części. Wracając do samej powieści – czułam się, jakbym wchodziła w głąb umysłu każdego z bohaterów, mimo że nie umiałam zrozumieć ich postępowania, zwłaszcza jeśli chodziło o kazirodztwo czy też pedofilię. Mroziło mi to krew w żyłach. Miałam ciary jak czytałam te opisy zbrodni, tego co się działo w małym świecie Michaliny i Tatusia. Dla mnie ta książka była ciężka, ale jednocześnie taka, jakiej potrzebowałam. Polecam każdemu, kto uwielbia kryminały i thrillery.