Psy Pana recenzja

Niemcy w XVII wieku to było terytorium napakowane setkami księstw, landów, biskupstw i innych tworów powiązanych ze sobą niezwykłą plątaniną zależności rodzinnych, wasalnych, ekonomicznych, wojskowych, religijnych … Już sama historia tego skomplikowanego konglomeratu może przyprawić o galopującą migrenę. Marcinowi Świątkowskiemu najwyraźniej było tego za mało, bo nie dość, że miejsce i czas akcji swojej debiutanckiej książki umieścił, dość ryzykownie, w tak zagmatwanym środowisku, to jeszcze postanowił czytelnika przegonić bez litości przez prawie 300 stron.
Historia rozpoczyna się prawdziwym trzęsieniem ziemi, kiedy w zamku grafa Daniela von Besserer-Thalfingen, zjawiają się aż trzy poselstwa z najróżniejszymi propozycjami dotyczącymi jego najmłodszej córki Katarzyny. Dlaczego młoda szlachcianka staje się obiektem zainteresowania możnych ze wszystkich opcji politycznych cesarstwa i co zdarzyło się na zamku w listopadzie będzie zagadką, którą autor sprytnie przykuwa uwagę czytelnika, kiedy tempo akcji nieco słabnie. Nie musi jednak robić tego zbyt często, bo wydarzenia następują tu po sobie w tempie zawrotnym. Nie zawsze działa to na korzyść fabuły, bo w kilku momentach miałam wrażenie, że gdyby autor przez chwilę bardziej pochylił się nad daną sceną, a nie tylko odhaczył ją jako punkt w planie akcji, to dałoby się z tej historii wyciągnąć jeszcze więcej, np. moment, kiedy Katarzyna idzie na swoje pierwsze samodzielne zakupy, albo wątki Jasnego czy Herzbrudera. Nie ma się jednak co czepiać, bo autor daje nam kawał świetnej rozrywki z wątkiem magii-niemagii i interesującymi bohaterami, którzy nie dość, że prowadzą błyskotliwe dialogi, to jeszcze przechodzą wewnętrzną przemianę, sprawiającą, że ich rozwój śledzi się z ogromnym zainteresowaniem. Słowa uznania należą się autorowi zwłaszcza za bezbłędne wskazanie z jakiego powodu kobieta może wpaść w furię. Wszystko to opisane jest stylem pozbawionym dłużyzn, nieskomplikowanym, dowcipnym i potrafiącym utrzymać uwagę. Fakt, zdarzają się powtórzenia, ale któż jest bez wad...
Podsumowując, uważam „Psy Pana” za bardzo udany debiut. Mnie ta historia kupiła i już wiem, że będę niecierpliwie czekała na drugi tom.
Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN, któremu serdecznie dziękuję za egzemplarz książki.