Zazdrośnice recenzja

Eric-Emmanuel Schmitt jest pisarzem znanym w Polsce, jednak najpopularniejszą książką autora jestOskar i Pani Róża.Część z Was pewnie wie, że od kilku lat zaczytuję się w jego powieściach. Gdzieś kiedyś uroczył mnie jego styl, innym razem pomysł, odwołania do filozofii. I tak już zostało, a autor należy do jednych z moich ulubionych pisarzy. W minionym roku starałam się zebrać, jak najwięcej jego książek, ponieważ wielu nakład się kończy. Tylko część zostaje wznowiona. I tak poszukując, w moje łapki wpadły Zazdrośnice. Przyznam, że trochę czasu leżały na półce... Na początku Nowego Roku, właśnie ten tytuł wybrałam. Właściwie, to może powinnam powiedzieć, że on wybrał mnie? I na wstępie do recenzji przyznaję, że Schmitt mnie zaskoczył. Myślałam, że nie będzie to możliwe, a tu proszę. Nie spodziewałam się po pisarzu takiej książki.

Opis:
Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe – cztery przyjaciółki, główne bohaterki, autorki pamiętników. Znają się od najmłodszych lat, zawsze dzieliły się ze sobą smutkami, radościami, tajemnicami. Nie wierzą w miłość, uważają, że ona przemija. Według nich to przyjaźń jest trwała, wieczna. To historia nastolatek, które mimo wszystko pragną miłości, choć nie chcą się do tego przyznać...

Schmitt w swojej powieści sięgnął bo trudne tematy – miłość, przyjaźń, dorastanie, zazdrość, uraza.

Muszę przyznać, że choć książka jest dość cienka (ma mniej niż 150 stron), to zawiera naprawdę dużo.

Opinia:
Eric-Emmanuel Schmitt często sięga po trudne tematy i tworzy złożonych bohaterów. W przypadku tej książki niesamowicie mnie zaskoczył i pokazał coś jeszcze jest niesamowitym obserwatorem. Każda z bohaterek jest inna, ich charaktery są dopracowane, opisane w bardzo realistyczny sposób, co możemy zobaczyć czytając ich pamiętniki. Fabuła powieści składa się właśnie z zapisków młodych kobiet, to przez nie poznajemy wydarzenia i przyjaciółki. Ich przemyślenia, relacje i obserwacje przyjaźni. I to są właśnie te dwie rzeczy, które mnie w tej historii urzekły. Forma narracji i sposób ukazania nastolatek, autentyczność kobiecych charakterów. Przeżywania, doświadczania świata, problemów. Mam dla autora duże uznanie. Do tego w tle historii jest coś jeszcze... Romeo i Julia. Te trzy elementy, tworzą z tej powieści coś niesamowitego i tak pochłaniającego czytelnika, że ma się poczucie, jakby było się piątym bohaterem wydarzeń. Wiem, że piszę jak urzeczona, ale takie jest moje odczucie i odbiór Zazdrośnic.
Polecam!