Król uciekinier recenzja

Pamiętacie „Fałszywego księcia” Jennifer A. Nielsen? Ja jakoś nie mogłam sobie przypomnieć szczegółów fabuły z lektury, którą przeczytałam w lutym ubiegłego roku. Zapisał mi się w pamięci klimat powieści i charakterny Sage, ale nic poza tym. Na szczęście już po kilku stronach „Króla uciekiniera” wspomnienia wróciły...

Jaron nie ma lekkiego życia. W królestwie źle się dzieje, Carthya nie ma konkretnego sprzymierzeńca, tak jak i młody król, a w dodatku po pałacu krążą plotki o planowanym zamachu. Jakby problemów było mało na włosku wisi wojna z piratami, którzy żądają... Jarona. Młodzieniec wie, że Carthya nie ma szans w bezpośredniej konfrontacji z morskimi przestępcami, dlatego decyduje się opuścić w sekrecie swoje królestwo i w przebraniu Sage'a przechytrzyć piratów...

Drugi tom „Trylogii władzy” okazał się zdecydowanie lepszy niż część pierwsza. Brakowało mi Sage'a i jego niewyparzonej gęby. Po raz kolejny bohater pokazał, że ma temperament i niezwykłą, choć młodzieńczo głupią odwagę! Autorka dopracowała jego postać w każdym calu. To właśnie on napędza całą akcję i prowokuje wszystkie momenty, w których emocje sięgają zenitu. Sam motyw piratów również przypadł mi do gustu i okazał się być czymś świeżym i niebanalnym. Ale nawet najlepszy pomysł byłby niczym bez doskonałego stylu pani Nielsen. Pisarka posługuje się piórem z lekkością, ironią i dystansem do tego co dzieje się na kartach powieści. Udało jej się stworzyć oryginalny, nieco ciężki i niepokojący klimat, który tylko potęguje wszystkie emocje związane z lekturą. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się bliżej z twórczością Jennifer A. Nielsen, to nie wahajcie się ani chwili dłużej! „Trylogia władzy” z tomu na to jest coraz lepsza. Już nie mogę się doczekać ostatniej części! Będzie się działo!