Fetor recenzja

Pierwszy raz spotkałem się z prozą Catherine Reiss, polską autorką thrillerów psychologicznych z pogranicza horroru. Takie właśnie miałem odczucia, czytając Fetor. Temat zakonów, sióstr zakonnych jest na topie, ponieważ często słychać o różnych nieprawidłowościach w takich miejscach. Niech przykładami będą siostra Bernadetta ze Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek z Zabrza, czy inna zakonnica ze zgromadzenia Sióstr Nazaretanek w Łukowie. To dwie głośne sprawy, które dla człowieka były wręcz niewiarygodne, że takie sytuacje mają miejsce. Dodam z mojego życia osobistego, że miałem kontakt z Benedyktynkami z Krzeszowa i były to wspaniałe siostrzyczki, które będę pamiętać do końca mych dni i nie mam żadnych uprzedzeń na ten temat.

Fetor. Tytuł ten zachęcił mnie do przeczytania książki, do tego dosyć mroczna okładka dawała nadzieję na świetną lekturę.

Czytając kolejne strony, bałem się, co jeszcze może przydarzyć się młodemu bohaterowi, jakim był siedmioletni Aleksander. Chłopiec nie zna innego świata niż ten za murami klasztornymi. A mury te kryją wiele zła, bezduszności, zakazów i nakazów i bezwzględnego posłuszeństwa. Zakonnice są bezwzględne w swoim postępowaniu. Biją Aleksandra przy każdej nadarzającej się sytuacji, wynajdując u chłopca oznak nieposłuszeństwa. Siostry te kiedyś miały swój świat poza murami, żyją tymi wspomnieniami. Jednak złożyły śluby milczenia, tkwiąc w ciszy i posłuszeństwu głównej Matki. Aleksander nie jest zwyczajnym chłopcem. Ma ponadprzeciętną inteligencję, szybko się uczy. Niestety los naznaczył go brzydkimi bliznami na młodej twarzy, co powoduje, że zakonnice uważają go za wszelkie zło pochodzące od samego szatana. Jedynie jedna z sióstr czuje do młodego człowieka sympatię. Jest nią siostra Tekla. Aleksander uwielbia ją, bo ta daje mu swoje wsparcie i miłość. Siostra Tekla znika jednak, ku rozpaczy dziecka.

Gdy Aleksander w we framudze drzwi odnajduje karteczkę z napisem, że ma uratować Laurę, chłopak zdaje sobie sprawę, że, nie dość, że musi uciekać, to jeszcze ma kogoś uratować.

Mam mieszane uczucia, co do tej lektury. Przemoc wobec dziecka jest zawsze nieakceptowalna w dzisiejszym świecie. Znęcanie się nam niewinnymi małymi istotami jest okrutne i złe, powinno być boleśnie karane. Dlatego też czułem pewien niesmak, ale autorka chciała pokazać, że takie sytuacje mają i pewnie będą mieć miejsce. Ukazała bezduszne istoty, które nie mogły odnaleźć się w samotności swojego bytu. I ten początek, który bardzo mnie zaintrygował:

Tymi kobietami były siostry zakonne... I... ciąg dalszy nastąpi.

Książkę otrzymałem z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co serdecznie dziękuję.