Jedyne dziecko recenzja

,,Jedyne dziecko" Jack'a Ketchum'a to przerażająca opowieść zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Autor sięga wgłąb naszych umysłów i uświadamia nam, jak łatwo można stać się ofiarą systemu. Mimo najszczerszych chęci, nie zawsze możemy doprowadzić do szczęśliwego zakończenia.

Lydia McCloud myśli, że spotkała człowieka, dzięki któremu będzie mogła zapomnieć o wcześniejszych niepowodzeniach. Wraz z Arthurem mają synka, którego kobieta pragnie chronić za wszelką cenę. Nie spodziewa się, że największe zagrożenie czyha na niego w jej najbliższym otoczeniu. Kobieta postanawia zawalczyć o to, by mąż, który pokazał jej swoją drugą twarz, nie mógł się widywać z synem i aby zabrano mu prawa rodzicielskie. Rozpoczyna się żmudna i nie zawsze sprawiedliwa, walka o los jej syna.

Ta książka trafia wprost do serca, w wielu momentach wzrusza, ale też wzbudza ogromny gniew na system, który często, nawet w skrajnych przypadkach, może być przeciwko nam. Historia chłopca jest przerażająca i aż ciężko sobie wyobrazić, co to biedne dziecko musiało przechodzić. Na przykładzie tej książki widać, że zdarzają się sytuacje, w których pod pozorem normalnej rodziny, kryją się okropne czyny. Mają one ogromny wpływ na życie dziecka, nawet, jeśli ich nie rozumie i nie wie, że jest to coś złego. Doceniam autora za poruszenie tak trudnego tematu, jakim jest przemoc seksualna wobec dziecka.

W książce mamy również świetnie opisany proces sądowy. Wszystko pokazane jest bardzo dokładnie, a często małe szczegóły mogą przechylić szalę decyzji na drugą, niekoniecznie pozytywną dla dziecka, stronę. Matka, walcząca o dobro dziecka, jest praktycznie skazana na porażkę, ze względu na znajomości i pieniądze swojego męża. Takie sytuacje nadal się zdarzają, choć korupcja w sądzie, na szczęście, nie jest już tak powszechna, jak kiedyś.

Poruszony tutaj wątek seryjnych morderstw był tylko dodatkiem, ale podkreślał brutalność i okrucieństwo antybohatera historii. Był on bardzo ciekawy, ale myślę, że powieść byłaby równie dobra, a na jego podstawie, mogłaby powstać osobna książka. Aspektem, który mi odrobinę przeszkadzał, było chaotyczne rozmieszczenie rozdziałów. Dziwne było również to, że po epilogu i posłowiu, były kolejne rozdziały książki.

Jest to ważna i poruszająca książka, z którą polecam się zapoznać każdemu!