Przepowiednia recenzja

Po książkę sięgnęłam ze względu na okładkę. Zauroczyła mnie odkąd pierwszy raz ją ujrzałam. Dopiero po fakcie zdałam sobie sprawę, że jest to powieść fantasy, a więc gatunek, którego staram się unikać jak ognia. Mimo wszystko postanowiłam zaryzykować, nie zawiodłam się. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu, wnętrze zauroczyło mnie równie mocno jak okładka.

Elphame - pół bogini pół centaur - jako pierworodna córka władczyni Partholonu ma zostać jej następczynią. Dziewczyna nie jest tym pomysłem zachwycona, nie czuje więzi łączącej jej z boginią Eponą, uważa, że nie ma w niej nic magicznego i zwyczajnie nie nadaje się na duchową przywódczynię narodu.
Elphame marzy o tym by traktowano ją jak normalną dziewczynę, bez zbędnego oddawania czci, pokłonów czy tytułowania boginią, marzy o tym by odnaleźć miłość i zdobyć grono zaufanych przyjaciół.
Opuszcza rodzinne strony i wraz z bratem udaje się do ruin zamku McCallana by przywrócić opuszczonemu domostwu dawną chwałę i znaleźć to czego tak bardzo jej brakuje.
Wieści o planach bogini szybko się rozchodzą i w zamku gromadzi się spora grupka osób chętnych do pomocy. Wśród nich znajduje się Brenna - uzdrowicielka okrutnie skrzywdzona przez los i Brighid, kobieta centaur o ciętym języku. Dziewczęta szybko odnajdują nić porozumienia, łączą ich podobne przeżycia i odczucia. Każda z nich czuje się odtrącona i nieakceptowana przez społeczeństwo, inna i skazana na samotność.
W zamku zaczyna tętnić życie, El odnajduje przyjaciół i odkrywa w sobie magiczne moce, wreszcie czuje, że jest komuś potrzebna i potrafi sprawdzić się jako duchowa przywódczyni. Odnajduje szczęście i spokój, którego tak długo szukała. Niestety sielanka nie trwa długo, na drodze Elphame pojawia się Lochlan, skrzydlaty potomek niebezpiecznej rasy Fomorianów, który przybył do Partholonu z konkretną misją wypełnienia tajemniczej przepowiedni.
Zamek McCullana zmieni na zawsze życie wszystkich bohaterów, ich losy potoczą się niekoniecznie tak jakbyśmy sobie tego życzyli.

Barwny przekrój postaci sprawia, że książka staje się jeszcze bardziej interesująca. Magiczne postaci mają cechy zwykłych ludzi, kochają, złoszczą się, miewają gorsze i lepsze dni. Niektórzy bohaterowie momentami irytują. Każdy czytelnik z pewnością znajdzie tu swoich ulubieńców, z którymi nie będzie chciał się rozstawać.

Baśniowy Partholon kojarzy mi się z inną, równie niezwykłą krainą - Narnią. Podobieństwo rzuciło mi się w oczy już po kilku stronach utworu. A, że do Narnii mam wielki sentyment niemożliwym jest bym nie polubiła Parthalonu. Z pewnością będę wracać tu często i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu serii.