Propozycja dżentelmena recenzja

„Mogę żyć z twoją nienawiścią-wyszeptał do zamkniętych drzwi. - Ale nie mogę żyć bez ciebie”.

Sophie Beckett nigdy nawet nie marzyła, że weźmie udział w słynnym balu maskowym lady Bridgerton, i do tego, że spotka na nim prawdziwego księcia z bajki! Choć jest córką hrabiego, została przez złą macochę zdegradowana do roli służącej. Ale teraz, wirując w silnych ramionach zabójczo przystojnego Benedicta Bridgertona, czuje się jak księżniczka. Niestety wie, że czar tej nocy pryśnie, gdy zegar wybije północ…

Czy jest piękniejsze uczucie od miłości? Tej, która rodzi się powoli, delikatnie i subtelnie, a jednocześnie rozpala serce do czerwoności, mimo iż w swoim kolorze już jest czerwone. Więc czy można rozpalić serce do czerwieńszej czerwoności?

"Od chwili, gdy ją ujrzał - nie, jeszcze zanim ją ujrzał, kiedy tylko wyczuł jej obecność - powietrze jakby ożyło, zaczęło iskrzyć."

Któż z nas nie lubi baśni, które pomimo bólu, niesprawiedliwości to jednak osiągają zadowalające i szczęśliwe zakończenie. Tak właśnie jest w tym przypadku to taka reprodukcja „Kopciuszka”, ale w czasach XIX-wiecznej Anglii i rodzinki Bridgerton.

Pióro autorki poznałam już przy poprzednich dwóch częściach serii, ale nieskromnie przyznam, że to dzięki jej zdolnością pisarskim, zaczęłam czytać romanse historyczne. Sposób, w jaki opisuje tamte czasy, sprawia, iż z każdą kolejną stroną czujemy się jak naoczny obserwator skryty gdzieś w tle, czując te emocje towarzyszące tańcom i wszelakiej etykiecie.

Naszym kolejnym bohaterem jest Benedict, który nie miał w planach ożenku, jednak plany zmieniły się niespodziewanie, gdy spotkał Ją. Bezimienną dziewczynę, która zawróciła mu w głowie.

Jak możemy się domyślić, los bywa przewrotny, tak więc i nasi bohaterowie się o tym przekonają na tle rodzinnych tajemnic i skrywanych sekretów, które są zbyt wstydliwe, aby wygłosić je mężczyźnie.

Książka jest idealna propozycja na jesienne wieczory z ciepłą czekoladą i kocykiem. Urokliwy romans historyczny, napisany błyskotliwym i dowcipnym stylu niezawodnej Julii Quinn. Tych emocji nie da się opisać, je trzeba poczuć, zagłębiając się w lekturę.