Majówka recenzja

„Majówka” to pierwsza obyczajowa książka Mariusza Zielińskiego. Autor jest zatrudniony w Politechnice Opolskiej – Wydział Mechaniczny, Katedra Polityki Regionalnej i Rynku Pracy. Posiada stopień naukowy doktora i doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. Specjalizuje się w problematyce rynku pracy, polityki gospodarczej (fiskalnej i monetarnej), zarządzania zasobami ludzkimi i społecznej odpowiedzialności biznesu. Nuda.

Napisał blisko 200 publikacji naukowych na temat tych zagadnień. Nie dziwi więc fakt, że zapragnął napisać coś innego.

Napisał o marketingowcu, który po mocnym uderzeniu w głowę znalazł się w świecie równoległym, w którym Polska jest krajem socjalistycznym, znajdującym się nadal pod wpływem Związku Radzieckiego, a tam rządzi nikt inny, tylko Władimir Putin.

Pomysł znakomity, jednak jego realizacja przypadła mi do gustu tak sobie. Troszkę zbyt płytko, prosto i przewidywalnie płynęła ta opowieść. Nie było dla mnie ciekawe czytanie o pracy marketingowca, wstawkach reklamowych, czy o „oczywistych oczywistościach”. Owszem, możemy sobie przypomnieć jak wyglądała kiedyś polska rzeczywistość, jednak niektóre wstawki zniesmaczyły mnie. Gdy Autor oznajmił, że „popełnił” jakieś publikacje, ręce mi opady. Mam fisia na punkcie niektórych słów i tutaj pan Zieliński trafił we mnie celnie. Według opinii pani prof. Katarzyny Kłosińskiej z Uniwersytetu Warszawskiego jeśli ktoś mówi, że popełnił jakiś utwór, jest to wyraz kokieterii lub naszego „przyznania się” do błędu. Jest to maniera, a ta na dłuższą metę jest nieznośna. Słowo to zostało użyte w książce tylko jeden raz, ale w dzisiejszej rzeczywistości, kiedy funkcjonuje ono dosłownie wszędzie, spowodowało przelanie u mnie czary goryczy.

Stwierdzenie, że facet nie rozróżnia kolorów, bo przecież jest facetem też mnie zniechęciło.

Fakt, wkurzały mnie te wstawki takie na siłę, takie toporne, takie zarozumiałe. Ale! Ale w alternatywnym świecie były książki o Harrym Potterze, więc wybaczam. Poza tym pierwsza część o Harrym też nie wyszła za specjalnie, więc pan Mariusz Zieliński być może również się „rozkręci” w kolejnych swoich opowieściach, a że fajne ma pomysły, to jest szansa, że będę chciała je przeczytać.

Dużo w książce mowy o Gliwicach, więc dla miejscowych na pewno to jest dodatkowy smaczek.

I tak im dalej w las, tym większą dawałam szansę Autorowi, bo w sumie młode pokolenie może czegoś się nauczy, a starsze może powspominać i ucieszyć się, że jest jak jest… Być może…

Czy spodoba się naszemu bohaterowi alternatywna rzeczywistość i czy uda mu się wrócić?

Mimo wszystko warto się o tym przekonać samemu.