Kozioł recenzja

Szczecin. Rok 1957. Tak dobrze czytacie, więc proszę nie przestawiać wyświetlacza, nie przesuwać niżej, zatrzymać się na chwilę.

Miasto, które największą sławę ma dzięki paprykarzowi i rzeźnikowi. Troszkę takie paradoksalne połączenie, ale nie mówcie, że nie pasuje do siebie. Paprykarz z rzeźnika albo rzeźnik z paprykarzem. Jednak na tym zakończmy moje suchary, gdyż czas zabrać się za poważne tematy.

Smaczna jak wieczorna strawa na tarasie z widokiem na morze i zachodzącym słońcem, brudna jak dusza diabła. Sięga w głąb naszych trzewi, ściskając żołądek i powodując zniesmaczenie. Trawiącą od środka niczym mieszkający wewnątrz pasożyt, który sieje spustoszenie nie tylko we wnętrzu, bo przemieszcza się też do psychiki.

Mówi się, że strach ma wielkie oczy, jednak po tej pozycji odczujesz jego spojrzenie mocniej, trwałej i przede wszystkim będzie cię nawiedzać w zwykłej okoliczności. Miarodajnie budowana akcja, gdzie w tle wyczuwamy skradający się niepokój, przytwierdza czytelnika do kart tej powieści, opląta niczym mantra, trzyma w oczekiwaniu, jednocześnie dając przeświadczenie, że coś się czai za rogiem.

Czy brutalność i dobry smak może iść ze sobą w parze? Naturalnie. Mamy na to właśnie najlepszy z dowodów. Historia., która postanawia zatrzymać krążenie krwi w naszych żyłach, otulić nas niepokojem i gęsią skórką, a to wszystko zamknięte klamrą niepewności I oczekiwania, bo gęsta atmosfera coraz mocniej szczypie w oczy. Skurcze żołądka, wewnętrzne obrazy budujące się w naszej podświadomości i jednocześnie na bieżąco wyświetlane. Przeraża nas człowiek, którego od zwierząt rzekomo odróżnia sumienie.

Autor wprowadził nas w czasy, kiedy to nad miastem zbierają się ciemne chmury, przesiąkając tą barwą wszystko wokoło siebie. Wkraczamy w świat służb, dla których sprawiedliwość powinna być rzeczą pierwszorzędną, razem z nimi, starając się rozwiązać zagadkę, błądząc i krążąc, potykając się o własne nogi, gdy we władnym gnieździe dzieją się irracjonalne rzeczy. Ciemność spada również na barki bohaterów, przytłaczając ich i dając niepewność każdej z chwili.

Każde słowo jest tutaj drogowskazem w dalszym biegu wydarzeń, każdym postawionym kroku. Tylko szukając pośród piachu maku dostrzeżesz szczegóły, które prowadzą do rozwiązania.