Pragnienie recenzja

Carrie Jones to amerykańska autorka powieści dla młodzieży. Swoją bestsellerową książką Pragnienie rozpoczyna serię opowiadającą o Zarze White - dziewczynie, która musi przeprowadzić się z upalnego Charlestonu do zimnego i ponurego Maine, by zamieszkać ze swoją dawno nie widzianą babcią. Dzieje się tak po nagłej śmierci ojczyma Zary, którego nastolatka kochała jak ojca. Dziewczynie jest naprawdę ciężko zadomowić się w nowym miejscu. Bynajmniej nie pomaga jej w tym fakt, iż jest śledzona przez tajemniczego mężczyznę, który pozostawia po sobie tylko złoty pył. By uporać się z rosnącym strachem, bohaterka powtarza nazwy przeróżnych fobii - zaczynając od didaskaleinofobii (lęku przed pójściem do szkoły), a kończąc na fobiofobii (lęku przed fobiami). W mroźnym miasteczku zdarza jej się to coraz częściej. Jednak najgorsze wciąż przed nią...


"Jeśli możesz czemuś nadać nazwę, przestaje być takie straszne. Ludzie boją się tego, czego nie znają."*


Zara to naprawdę sympatyczna postać. Od razu ją polubiłam. Próbowała być raczej niezależna i samodzielna, ale gdy coś przerastało jej siły, nie obnosiła się dumą i potrafiła skorzystać z pomocy bliskich.


Pragnienie to powieść lekka, łatwa i przyjemna, raczej nieskomplikowana i często przewidywalna. Nie są to jednak jej minusy. Przy tej książce można się odprężyć i z kubkiem gorącej czekolady śledzić losy bohaterów, którzy mieszkają w okrutnie zimnym miejscu. Nie można narzekać na brak akcji, która jest bardzo płynna. Carrie Jones stworzyła realnych bohaterów, a także wykazała się pomysłowością, umieszczając w utworze stworzenia zwane piksami, o których osobiście nigdy wcześniej nie słyszałam. Jeśli ktoś chce się zrelaksować, a potrzebuje do tego jakiejś lektury z niezbyt zawiłą fabułą, z czystym sumieniem mogę polecić mu właśnie Pragnienie.


Dodatkowym atutem powieści jest przepiękna okładka, która bardzo przypadła mi do gustu. Jest ściśle powiązana z treścią książki; ma w sobie coś przyciągającego. No i bardzo ładnie prezentuje się na półce:)


Nie mogę powiedzieć, że dzieło pani Jones przekazuje jakieś większe wartości. Pokazuje ono jednak, że rodzina i przyjaciele są najważniejsi, dają nam oparcie, gdy go potrzebujemy, a kochający bliscy często są gotowi wiele dla nas poświęcić i zawsze służą pomocą.


"Moje życie nareszcie się zaczęło. Na dobre."**


Podsumowując, zachęcam wszystkich do przeczytania historii Zary i jej przyjaciół. Tę powieść czyta się w bardzo szybkim tempie; jest niesamowicie wciągająca, a fabuła trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Dodajmy do tego jeszcze inteligentną główną bohaterkę, a powstanie warta przeczytania książka. Szczerze polecam, a ja sama z niecierpliwością czekam na drugą część Pragnienia, która będzie nosiła tytuł Zniewolenie.

*Carrie Jones, Pragnienie, wydawnictwo Bukowy Las, Wrocław 2010, str. 118.
**Tamże, str. 192.