Pragnienie recenzja

Po tylu odmiennych opiniach, musiałam się sama przekonać jak to naprawdę jest "Pragnieniem". No i się przekonałam. Może zacznę od tego, co mi się podobało.

Fobie. Strasznie fajne było to nadawanie rozdziałom nazwy fobii, które były powiązane z wydarzeniami, które miały mieć miejsce.

Szybko i przyjemnie się czyta. Gdybym się uparła, mogłabym ją przeczytać nawet w jeden wieczór – nie ma raczej fragmentów, przez które ciężko przebrnąć, wartka akcja, mało opisów.

Okładka :)

A teraz czas na to, co mi się nie spodobało w tej historii.

Schemat na "dzień dobry". Nowa, niepopularna, całkiem przeciętna dziewczyna idzie do szkoły, trafia pod skrzydła jednego przystojniaka, jednocześnie przykuwając uwagę drugiego, popularnego przystojniaka. Zaprzyjaźnia się z niezbyt popularną, ale milutką dziewczyną i naraża się wrednej, ale bardzo atrakcyjnej królowej szkoły. Żeby to jeszcze jakoś interesująco było opisane, to bym zniosła, ale tutaj strasznie mnie raziło.

Bohaterowie. Kurczę, do żadnego się nie przywiązałam i niezbyt przejęłam się ich losami w trakcie czytania – mogłoby się im stać cokolwiek, nie zrobiłoby to na mnie wrażenia.

Piksy. O takich wróżkopodobnych stworzeniach czytałam głównie tylko serię pani Marr, ale muszę przyznać, że tamte wypadły o wiele bardziej przekonująco. Tutaj autorka nie poświęca im zbyt wiele uwagi, nie zapoznajemy się z nimi jakoś bliżej, poza kilkoma informacjami, które bohaterowie znajdują w książkach i Internecie, nie wiemy o nich właściwie nic. Jeśli chodziło o stworzenie klimatu mrocznej tajemnicy - FAIL. Potem wprawdzie dochodzi do spotkania trzeciego stopnia, ale to wszystko wydawało mi się takie nieudolne.

Autorka w ogóle nie potrafiła wprowadzić napięcia do tej historii. W międzyczasie zostaje okrytych naprawdę dużo tajemnic, ale żadne nie wywarły na mnie większego wrażenia. Dialogi między bohaterami i ich zachowania czasami były się takie dziecinne, że przypominało mi się jak czytałam Dom Nocy, a ta ich akcja - "piksy istnieją" - wydawała mi się jakoś taka naciągana i mało przekonująca. Finał mi się jakoś dłużył, a zakończenie… hm, no dobra, mogło być gorzej, ale i tak trochę bez sensu.

Na powtarzające się wyrażenia i ewentualne ubytki w rzemiośle autorki raczej nie zwróciłam uwagi, ale ta przewidywalność... Postacie było naprawdę łatwo rozszyfrować, chociaż muszę przyznać, że był na pewno jeden moment, który mnie zaskoczył.

Podsumowując – myślę, że trochę napsioczyłam na tą książkę, bo spodziewałam się po niej więcej. Dużo więcej. Nie powiem, czytało się całkiem przyjemnie i zdarzyło mi się czytać nawet gorsze książki (tylko troszeczkę!), ale tutaj bohaterowie doprowadzali mnie czasami do szału. Jednak na pewno niektórym może się spodobać.
Całkiem niezły pomysł, ale gorzej z wykonaniem. Nie polecam.