Kliner recenzja

„Z niektórych sytuacji nie da się wyjść. Gdy w człowieku ginie cząstka po cząstce, zapomina w końcu, kim jest. Czymś mniej niż człowiek. Czymś więcej niż zwierzę. Już nie człowiek…”.

🧤

On tylko sprząta… legalnie biurowce, nielegalnie to, z czym nikt inny nie chce mieć do czynienia. Doróbki– tak prześmiewczo określa się to zajęcie. Pozbywa się brudnych sekretów mafii, łez, krwi, ciał… Trzyma się wyłącznie trzech zasad: żadnych pytań, żadnych więzi, żadnych błędów. Dlatego jest tak dobry w tym, co robi. Coś się jednak zmienia, gdy na horyzoncie Klinera pojawia się wizja normalności, zmian których wewnętrznie bardzo potrzebuje. Jednak czy z mroku, w jakim tkwi od dawna da się wyjść? Czy da się wymazać z pamięci te wszystkie twarze i zmasakrowane ciała, które posprzątał? Czy można pozbyć się zapachu krwi, którym przesiąknął?

🧤

To była mocna książka, która pozostawiła mnie z dziwnym poczuciem pustki. Nie spodziewałam się tego po thrillerze. Kliner to postać, która wywołuje totalnie skrajne emocje. Człowiek, o którym nie wiemy praktycznie nic. Nie znamy nawet jego prawdziwego imienia. Wiemy tylko o jego mrocznym zajęciu. Przez to, że jest tak tajemniczą postacią intryguje jeszcze bardziej. Bez wątpienia to, co robi jest złe, przerażające i nie do przyjęcia, a jednak postać ta wzbudzała we mnie jakiś nieopisany żal. No nie wiem, polubiłam go trochę i współczułam, choć wiem jak to może brzmieć. Tu należą się ogromne brawa dla autora, bo stworzył bardzo złożoną, niejednoznaczną postać, która potrafi emocjonalnie wstrząsnąć czytelnikiem. Postać, którą próbujemy usprawiedliwiać…

🧤

Autor zaprasza nas do zajrzenia w umysł człowieka, który z jednej strony ze stoickim spokojem ćwiartuje zwłoki by niezauważalnie się ich pozbyć, zaś z drugiej cierpi z samotności i pragnie zmienić swoje życie. Odkrywanie tego, co siedzi w głowie Klinera było fascynujące. Miałam przy tym wrażenie, jakby autor grzebał również w mojej głowie. Mój rozum totalnie nie współgrał z tym, co działo się wewnątrz mnie. Nie wiem, czy podobało mi się to, w jakim kierunku potoczyła się końcówka książki. Trochę zaburzyło mi to odbiór całości. Jakoś rola Johna Wicka nie pasowała mi do Klinera.

🧤

To była niezwykle mroczna, brutalna książka, która oprócz angażującej fabuły zachwyca kreacją głównego bohatera. Ale nie tylko. Ze względu na poruszające tematy autor zachęca czytelnika do chwili refleksji. Zastanowienia się nad tym, gdzie mieszczą się granice moralności i ludzkiej wytrzymałości psychicznej. Czy na zmiany nie jest za późno i czy w ogóle są możliwe, gdy damy się całkowicie pochłonąć ciemności? Jak samotność wpływa na człowieka i czy da się do niej przyzwyczaić? Czy od przeszłości da się uwolnić i zapomnieć…?

To było moje pierwsze spotkanie z autorem, ale już wiem, że z pewnością nieostatnie. Polecam ⭐4,5/5.