Maryla z Zielonego Wzgórza recenzja

Jako, że jestem wielbicielką serii i Ani z Zielonego Wzgórza nie mogłam sobie odmówić sięgnięcia do tej książki. Poprzednio zapoznałam się z historią Rudzielca zanim dotarła do Cuthbertów. Jej losy urzekły mnie i twierdzę, że autorka zdecydowanie udźwignęła ciężar popularności serii i godnie ją uzupełniła. Tym razem myślę, że jednak nie jest to do końca tak jak sobie to wyobrażałam. Ale po kolei.
Książkę rozpoczynamy w momencie gdy Maryla jest nastolatką, a do domu przybywa Izzy jak się okazuje siostra bliźniaczka jej matki Klary. Okoliczności wizyty są proste, Cuthbertowie oczekują narodzin dziecka. Byłaby to trzecia pociecha, bo oprócz Maryli jest przecież starszy Mateusz. dziewczyna jest zwykłą młodą osóbką, trochę może ograniczaną przez matkę, ale wciąż ciekawą życia. Wykorzystuje fakt pobytu ciotki i wybiera się na zabawę, gdzie może spotkać się z chłopcem, który się jej bardzo podoba. To Jan Blythe - przypadek ???
Niestety młodym nie jest dane cieszyć się swoim uczuciem, bo przy porodzie umiera matka Maryli, a także nowo narodzone dziecko. Dziewczyna zaś ma zająć się ojcem i bratem.Nie wiedzie się uczuciowo także Mateuszowi, który zaangażował się w związek z Joanną Andrews, której nie podoba się fakt bycia żoną farmera i zajmowania się gospodarstwem.
Po upłynięciu przepisowej żałoby, Maryla zaczyna uczestniczyć w spotkaniach kółka pań haftujących, gdzie poznaje Małgorzatę swoją późniejszą wieloletnią przyjaciółkę. I tu w postaci Małgorzaty mamy mieszankę cech pobranych żywcem z Ani. Też jest egzaltowana co nie ułatwia jej żywota. Czytając miałam ciągle przed oczami postać Ani i nie mogłam przebrnąć przez to, że jest to ta surowa pani Linde. Za dużo cech autorka umieściła w niej z poprzednich książek.
Inną sprawą jest skopiowanie nieomalże sytuacji, w której to Maryla kłóci się z Janem o poglądy polityczne czyli tak naprawdę o bzdurę. To wypisz wymaluj Ania i Gilbert i ich akcja z marchewką. Trochę nudnych fragmentów napotkałam w związku z opisywanymi przemianami politycznymi, ale w sumie do strawienia. Generalnie mam wrażenie, że książka napisana tak ciut na siłę i oby komuś nie przyszło do głowy zrobić coś podobnego jeszcze o Mateuszu. Szkoda, że wyszło tak jak wyszło, ale dorównać pani Montgomery nie jest łatwo.