Żuchwa Kaina recenzja

Czytanie kryminałów rozbudza detektywistyczne ciągotki. Ja nie odczuwam szczególnej presji na samodzielne rozgryzanie zagadki, lubię być zaskakiwana, szczególnie gdy z perspektywy czasu wszystko logicznie się układa. Nie przepadam za zakończeniami totalnie z kosmosu, a niestety jest taka tendencja, by szokować za wszelką cenę. Wolę już domyślić się, kto był sprawcą niż czytać sztuczne rozwiązania.

"Żuchwa Kaina" to jednak coś zupełnie innego. Przyglądałam się tej książce w oryginale, ale wkrótce okazało się, że zostanie wydana po polsku, więc postanowiłam poczekać. Było warto, bo Natalia Wiśniewska przełożyła ją znakomicie, a wystarczy zerknąć na jedną stronę, by mieć świadomość, że nie było to łatwe zadanie.

Sto stron, które nawet nie są zadrukowane w całości. A jednak od blisko dziewięćdziesięciu lat historię poznały tylko trzy osoby. Dlaczego? Bo cała sztuka polega na tym, by poukładać te kartki w odpowiedniej kolejności. Gdy się o tym dowiedziałam, byłam przekonana, że to nie może być przecież aż tak trudne.

Przeczytałam tę książkę tak jak została wydrukowana. I czuję się totalnie niezdolna do rozwiązania tej zagadki. Sam język jest niezwykle specyficzny, dopiero po dłuższym czasie dotarło do mnie, że w narracji coś mi zgrzyta, co niewątpliwie może ułatwić główkowanie, ale i tak czarno to widzę. Mam takie obawy, że będę miała rozrywkę na naprawdę wiele lat, póki co połączyłam sobie te najbardziej oczywiste strony i próbuje ułożyć strategię na dalszą zabawę. A warto wspomnieć, że rozwiązanie to nie tylko poprawna kolejność, ale też ustalenie morderców i ofiar oraz określenie jakie wskazówki pomogły to wszystko rozwikłać.

"Żuchwa Kaina" to w moim odczuciu jeden z najlepszych pomysłów na prezent. Dla fana kryminałów, dla fana gier logicznych, dla osób lubiących wyzwania, każdy będzie zadowolony, przynajmniej dopóki nie podejmie próby rozwiązania zagadki. Mam jednak ogromną nadzieję, że skoro doczekaliśmy się tłumaczenia, to i komuś z nas uda się rozgryźć.

Moje 10/10.