Nazywam się Czogori recenzja

Czytałem "Prince Polonia" i nie podobało mi się. Przeczytałem "Nazywam się Czogori" i w tym wypadku również nie zostałem należycie ukontentowany. Max Cegielski jest w jakiś dziwaczny sposób przyciągany przez klimaty retro na azjatycką nutę. Szkoda tylko, że nie potrafi tego przekuć na dobrą prozę.

Zarówno w jednej książce jak i w drugiej znajdziemy wielką przygodę, poznamy Polaków w obcym kraju, poczujemy jego mistyczno-polityczne nastroje. Tym razem zajrzymy do Karakorum, które staje się podstawowym miejscem akcji. To wszystko aż się prosi o kawałek niezłej powieści, lecz Cegielski nie dał rady posklejać tego do kupy. Poszczególne wątki zdają się przypadkowe, a wola autora zamiast na dobrym warsztacie i storytellingu skupia się na poszukiwaniu jakiejś tam głębi. W rezultacie, koledzy/koleżanki, powstała struktura, która może się rozsypać pod naporem wiatru. Lepiej na nią nie wchodzić...

Sytuacji nie polepsza dość pokraczna tendencja do kombinatoryki. Cegielski wymyśla cuda na kiju, żeby jakoś uatrakcyjnić swoją książkę. Efekty nadprzyrodzone na przykład. Albo te nachalne wtrącenia dla miłośników himalaizmu, żeby było wiadomo, że autor jest jednym z nich. Że wie, o co w tym całym himalaizmie chodzi. Tworzenie tej fasady było chyba dla niego ważniejsze niż cała reszta powieści.

Czyżby Max Cegielski był zatem literackim wannabe, który został wydany wyłącznie ze względu na swoją popularność? Z mojego punktu siedzenia tak to właśnie wygląda. Jakbym miał użyć jednego słowa, to bym powiedział, że "Nazywam się Czogori" jest przede wszystkim wymuszone. To powieść napisana jakby na siłę, żeby mieć kolejny tytuł na koncie, żeby podpisać egzemplarze, żeby wreszcie zostać pisarzem, takim prawdziwym, takim wiecie, przez duże "P" Niestety, te szczyty nie dla Maxa.

Nie znaczy to, że "Nazywam się Czogori" jest pozbawione wartości. Tak naprawdę sporo ciekawych rzeczy zostało zawartych w tej książce, lecz dominuje przy niej wrażenie, to wielkie niczym sam Everest poczucie źle wykorzystanego potencjału. Po prostu ktoś inny napisałby to lepiej i tyle. Tak myślę. Przyznaję się do winy.