Nazywam się Czogori

Niestety, mnie nie przekonała. Naprawdę, spodziewałam się czegoś nietuzinkowego, w końcu tematyka zapowiadała się ciekawie, a dostałam papkę gatunkową. Sama nie wiem co to jest, ale kompletnie do mnie nie trafiło.

Jedyne co mi się całkiem spodobało to zrobienie z góry bohatera powieści, to był faktycznie intrygujący zabieg, jednak dalsze poprowadzenie tego już mi się nie spodobało.

Do tego dostaniemy tam naprawdę różnorodnych bohaterów, przy okazji można się też czegoś z tej książki dowiedzieć, ale znaczną większość trzeba brać z przymrużeniem oka.

Opowieść o wspinaczce, ale nie takiej zwykłej, góra nie jest litościwa, ofiary to jej specjalność, a zombie to tylko kolejne urozmaicenie... dla mnie zbędne.

To było po prostu dziwne, nie mój typ opowieści, dlatego nie ukrywam, że trochę mnie to wymęczyło i nie mogłam doczekać się końca lektury, kwestia gustu, bo to nie tak, że było źle napisane, pod kątem czysto technicznym, po prostu pomysł na książkę mi się nie spodobał. Jeśli jednak lubicie takie udziwnienia to myślę, że to może być coś dla Was.

RECENZJA

„Nazywam się Czogori” Max Cegielski.

Z pochodzenia jestem góralką spod samiuśkich Tater - co również wpływa na to, jak postrzegam góry.

Od dziecka mogłam wpatrywać się w to, co było dla mnie jak nieodłączny element krajobrazu. Potęgę i niezłomność gór.

Wiem jedno. Góry trzeba szanować i zawsze, ale to zawsze traktować jak godnego przeciwnika. Nigdy ich nie lekceważcie.

Miałam okazję być w górach nie tylko podczas pięknej pogody, w środku lata na szlaku, ale i w jesieni, zimie, w środku burzy i gdy słońce zachodziło… więc mam świadomość tego, że zwykła wędrówka może zamienić się w chwilę zgrozy.

Zawsze gdy widziałam książki o górach starałam się po nie sięgnąć, chociaż w ostatnich latach wyparły je już inne pozycje. Gdy zobaczyłam książkę Maxa Ciegielskiego, wiedziałam, że muszę ją przeczytać!

Powiem wam, że to dość niekonwencjonalna powieść. Bardzo zadziwił mnie tutaj styl pisarski, który również wykraczał jakby po za granice tego, co do tej pory czytałam. Dziwiły mnie tu porównania, które jakby były dobierane z pewną sprzecznością, co od razu zwracało moją uwagę. Książkę czyta się nieco ciężko, zupełnie jak przy wspinaczce w góry, nigdy nie wiadomo kiedy się spadnie i nie zrozumie dalszej części. Czytać należy z uwagą, gdyż sceny dzieją się szybko, jakbym oglądała film sensacyjny z przyspieszonym dźwiękiem, niby wiem co czytam, ale mój mózg jakoś miał problem, by za tym wszystkim zdążyć.
Nie umiem powiedzieć, że styl językowy ma prosty, gdyż wielokrotnie używał dość mało znanych słów, które nie były potocznymi sformułowaniami. Niekiedy bywa, że książka jest pisana dla czytelnika, by mógł wejść do świata, który chce nam przedstawić autor. Tutaj tego nie było. Tutaj miałam tylko przeczytać to, co chce nam powiedzieć bez wyciągania jakichkolwiek wniosków. Nie umiem jej inaczej określić.
Pozycja przedstawia losy młodego fotografa, który musi stawić czoła swoim trudnościom. Jakiś czas temu stracił tam ojca i jedynym sposobem by przeboleć tą stratę jest właśnie starcie z górą. Towarzyszyć mu będzie wiele osób z których każdy z nich ma odmienny punkt widzenia na życie i religię. Ten, kto interesuje się górami dowie się o pasji himalaistów. Dlaczego bywają gotowi nawet na śmierć, byleby tylko zdobyć jakiś szczyt? Co nimi kieruje? Czy życie wśród gór jest pro...

Max Cegielski „Nazywam się Czogori” 🏔️

Młody fotograf Olo wyrusza na wyprawę w góry, by pokonać swoje słabości. Jakiś czas temu zginął tam jego ojciec, co jest głównym powodem tej wycieczki. Podróżując spotka duchowego przewodnika Iskandera i innych towarzyszy. Jak żyje się wśród szczytów górskich?

„Jesteś w pierwszej fazie hipotermii, znam to określenie, niejeden z was mruczał je pod zamarzniętym nosem na moich zboczach. Pogrążasz się w nicości ścinającej krew w żyłach. Siła życia, którą masz w sobie, szuka potrzebnej energii, stara się zrekompensować straty ciepła, znaleźć w głębi ostatnie ukryte zasoby witalne. Twoje organy jeszcze walczą, a umysł sądzi, że podchodzą do ciebie rogate bestie. Chcesz je odgonić, ale nie możesz ruszyć ręką. Straciłeś nad sobą kontrolę, władzę nad tobą przejęły demony.”

Autor obnaża prawdziwe życie himalaistów, ból, sławę i zmagania. Książka podobała mi się do połowy, gdyż nie mogłam połapać się w dialogach wspinaczy. Czy naprawdę tak rozmawiają? Tego nie potrafię stwierdzić, ale ich żargon wydawał mi się nierealny, nieco przesadzony. Ale może faktycznie tak jest. Interesujące były myśli samej góry i jej relacji z człowiekiem. To powieść o legendzie i postaciach mitycznych, która zmusza do fantazyjnych przemyśleń. Specyficzna lektura, prosty styl bez kombinacji. Spodziewam się, że nie każdego może urzec, ale warto poznać ten klimat.