Nazywam się Czogori recenzja

Max Cegielski "Nazywam się Czogori",

Po wydanym dwa lata temu "Prince Polonia", awanturniczej powieści drogi, mocno osadzonej w czasach polskich przemian ustrojowych końca ubiegłego wieku, Max Cegielski ponownie wraca do Azji. Jednak tym razem klimat opowiadanej przez niego historii jest zupełnie inny. Autor oddaje bowiem głos członkom wprawy na szczyt Czogori, znany bardziej w naszym kręgu kulturowym jako K2 będący marzeniem wielu himalaistów, czyniąc jednocześnie drugą co do wielkości górę Ziemi jedną z narratorek powieści.

Młody fotograf Olo, prawdopodobnie nie wybrałby się nigdy w Himalaje, gdyby nie zaproszenie ze strony organizatorów wyprawy. Nie ruszyłby na spotkanie Czogori, gdyby dziesięć lat wcześniej nie zginął tam jego ojciec. Decyduje się jednak podjąć wyzwanie, wyjść na spotkanie duchom przeszłości, spróbować zrozumieć motywację ojca, która przed laty regularnie pchała go w góry, zmierzyć się z własnym lękiem, a jednocześnie dać się poprowadzić przez historię gór duchowemu przewodnikowi. To wszystko łączy się w nieodpartą chęć naocznej i osobistej weryfikacji związanych ze śmiercią ojca informacji.

Ta dziejąca się na pograniczu snu i jawy, rzeczywistości i najbardziej ukrytych ludzkich pragnień, wzbogacona miejscowymi ludowymi wierzeniami i oparta na majestacie przyrody opowieść o ludziach z krwi i kości, którzy za wszelką cenę pragną zrealizować swoje marzenia, odczarowuje obraz himalaizmu, który wielu z nas ma w głowach. Różnorodne ludzkie, nierzadko ścierające się ze sobą charaktery, rozmaita kierująca człowiekiem motywacja, pojawiające się tarcia pomiędzy himalaistami a licznymi wynajętymi do przenoszenia ekwipunku tragarzami, nuta rywalizacji czy wreszcie ingerencja w majestat przyrody, tworzą portret gór pozbawiony upiększeń, nie idealny, będący jednocześnie największym przyjacielem i wrogiem.

Choć wielogłos narracyjny powodował, że czasem gubiłam wątek, to jednak podobało mi się interesujące połączenie tego co mistyczne, zamknięte w przenoszonych z ust do ust opowieściach lokalnej ludności i ludzkiej słabości, ciekawości, zmęczenia i stresu. Natomiast oryginalny zabieg uczynienia szczytu jednym z narratorów powieści, uświadamia czytelnikowi jak wielka jest moc przyrody oraz jak ogromny należy się jej szacunek. I zrozumienie.

"Nieliczni rozumieją, że powinni się wspinać nie przeciwko mnie, lecz razem ze mną, z miłością i oddaniem." We współczesnym świecie, w którym człowiek eksploruje wszystko i wszędzie, warto o tym pamiętać.