Pisarka recenzja

Jeśli liczycie na literaturę wielkich lotów, czytanie z wypiekami na policzkach i oczekiwaniem co będzie dalej to nie radzę sięgać po Pisarkę.  Oprócz typowej bohaterki (Weroniki), idealnej, niczym nie skażonej, nie popełniającej błędów i niesamowicie przecukrowanej nie odnajdziemy tu nic nowego. Nad bohaterką został rozpostarty parasol opiekuńczego losu, który sprawia, że na jej drodze zawsze postawi pomocną dłoń i dziewczyna wcześniej czy później spadnie jak kot na cztery łapy.
Wszystko jest dla mnie bardzo mało realistyczne - nikt nie interesuje się małoletnią nastolatką, która zamieszkuje samotnie w gospodarstwie z dala od miasta, ani szkoła, ani sąsiedzi i w dodatku bohaterka jest na tyle samodzielna, że potrafi się utrzymać, chodzić do szkoły i pomagać w gospodarstwie - nic innego tylko pełen podziw. W dodatku dla każdego jest miła, uprzejma, przesłodka - chodzący ideał. 

Oprócz historii tej nastoletniej pięknej, niezwykle grzecznej bohaterki mamy pewną zagadkę - czy powieść jest autentyczną biografią pisaki czy jedynie wymysłem i czystą fikcją? No tak, to powinno dać nam do myślenia.
Gdzieś pomiędzy opowieścią o dorastaniu Weroniki autorka wplata historyczne wspomnienia o drugiej wojnie, a do tego niektóre rozdziały poświęca relacji jaką zdaje wydawcy z pisania nowego dzieła. To wszystko ma się ze sobą łączyć, ale czy do końca to efekt zamierzony, dla mnie bardziej nieudany w szczególności ten rozdział, w którym zamieszcza wspomnienia z młodych lat babci Weroniki - wydaje mi się, że zrobiono to na siłę i wcale się to nie klei.

Przecukrowaną postać bohaterki autorka chciała nieco przełamać, gdyż Wiktor z którym jest związana to całkowite przeciwieństwo dobroci, istny czarny charakter, do tego z czarną przeszłością. Niech nam zatem nie będzie tak słodko!
Pisarka kończy się w najbardziej nieoczekiwanym momencie, kiedy nasza nastoletnia bohaterka będzie zmagać się z dylematem uczuciowym, mieszkaniowym i pewnie od tych tematów rozpocznie się kolejna część. Wszystko po to, by zaciekawiony historią Weroniki czytelnik sięgnął po kolejny egzemplarz. Ja z pewnością do tego grona nie dołączę.

Rzewna, liryczna z bohaterką będącą chodzącym ideałem - taka jak wszystkie inne książki Katarzyny Michalak, książka dla mas. Mnie osobiście nie skłoniła do żadnej refleksji, taka ot zwyczajna czytanka dla zapchania czasu.