Pisarka recenzja

Po wielu przeczytanych opiniach dotyczących poszczególnych książek tudzież ogółu twórczości pani Katarzyny Michalak, zapałałam przewrotną chęcią praktycznego sprawdzenia czy rzeczywiście jest tak źle. Po odsłuchaniu „Pisarki” potwierdzam – tak, jest tak źle, jak twierdzą co poniektórzy.

Teoretycznie winą za te bez mała 8 godzin straconego czasu powinnam obarczyć lektorkę, Anetę Teodorczuk, której łzawa interpretacja uczyniła tekst jeszcze bardziej infantylnym. Ale trzeba być uczciwym – żadna interpretacja nie sprawiłaby, że ta książka stałaby się przekonującą i ciekawą. Ogrom nieszczęść, jakim pani Michalak obdarzyła swoich bohaterów, starczyłby na kilka żywotów. Są niekochający rodzice, są rodzice stosujący przemoc fizyczną, są rodzice stosujący przemoc psychiczną, jest patologia, śmierć ukochanej osoby, bezdomność, molestowanie, wypadek, alkohol, przemoc (ale już nie taka ze strony wielokrotnie wymienianych rodziców), mordy (morderstwa) Ukraińców, tortury komunistów, źli ludzie, którzy nie mogą znieść szczęścia innych. Jeśli coś pominęłam, to przepraszam. W pewnym momencie współczucie ustąpiło u mnie miejsca zażenowaniu i niemalże radosnemu oczekiwaniu na kolejne nieszczęścia. I nie, nie jestem psychopatką, po prostu powieść jest tak nieprzekonująca, napisana tak prostym językiem (gdybym była złośliwa, napisałabym, że prostackim. Ale nie jestem. Złośliwa), że wszystko wydawało mi się jedynie wymysłem.

Autorka serwuje nam świat bez niuansów. Mamy trójkę bohaterów, którzy są dobrzy, reszta to okropne szuje, które chcą zniszczyć życie Weroniki i Wiktora. Już na poziomie narracji sugeruje się czytelnikowi, że owi wszyscy inni są źli. A ja lubię sama do tego dojść, mam prawo do własnej interpretacji, do własnych osądów.

Uważam, że mimo wszystko czytanie powinno rozwijać, stawiać przed nami wyzwania, uczyć nas nowych rzeczy, poszerzać horyzonty. I paradoksalnie co porządniejsze kryminały i obyczajówka mogą taką rolę w jakimś stopniu spełniać. Może jako nastolatka inaczej podeszłabym do „Pisarki”, ale to książka skierowana do dorosłych czytelników. Od literatury oczekuję więcej niż budzenia litości (nieumiejętnego zresztą). Dodatkowo historia jest na siłę rozwleczona na trzy tomy, pierwszy to zaledwie perypetie Weroniki do plus minus osiągnięcia przez nią pełnoletniości. Nie mam ani siły, ani ochoty dalej brnąć w tę autobiografię, nieautobiografię.

Mogłabym napisać, że czuję się rozczarowana, ale w sumie wiedziałam czego się spodziewać, więc mogę jedynie napisać: mam czego chciałam. Dla mnie to sztandarowy przykład babskiego czytadła (kiedyś to się chyba nazywało literaturą dla pensjonarek). Nie polecam, a nawet bardzo serdecznie odradzam.