Córka nazisty recenzja

"Córka nazisty" trafiła w moje ręce przypadkowo. Ktoś tę powieść wyrzucił w całkiem dobrym stanie, więc przygarnęłam ją i postawiłam na półce książek do przeczytania "kiedyś". Tak przetrwała nieczytana ponad rok, aż w końcu nadszedł jej czas. To moja pierwsza powieść Maxa Czornyja, a moje dotychczasowa wiedza na temat tego pisarza to informacje, że jest kontrowersyjny, pisze thrillery i kryminały, z kolei "Córka nazisty" to powieść obyczajowa z wątkiem historyczno-obozowym. Dodałabym jeszcze do tego, że z wątkiem psychologicznym i medycznym.

Do "Córki nazisty" zasiadałam bardzo sceptycznie, gdyż spodziewałam się kolejnej powieści, będącej nieustannie powielaną kalką o miłości pomiędzy nazistą a kobietą spoza akceptowanych ras. Tymczasem otrzymałam powieść napisaną w bardzo przystępnym stylu, opowiadającą zupełnie inną historię. Czy istnieje gen zła? To pytanie pojawia się wielokrotnie. Czy dzieci nazistów odpowiadają za czyny swoich ojców i matek? Czy można zapomnieć? Te pytania i wiele innych stawia autor. Na niektóre odpowiada, na inne sami musimy poszukać odpowiedzi.

Historia Anny-Grety została ciekawie poprowadzona i choć w którymś momencie zaczynamy się domyślać prawdy, to jednak ciekawi nas, jak ta opowieść się skończy. Główna bohaterka została skonstruowana tak, że czytelnik momentami miota się wraz z nią w chwilach pamięci i niepamięci. Na koniec odzywa się też współczucie, bo walka najbliższych i samej bohaterki kończy się klęską, a kobieta wcale nie odzyskuje spokoju: Wiem tylko, że tkwi we mnie gen zła. I że nigdy tego nie odpokutuję.

Opowiedziana przez Maxa Czornyja historia to kolejna okazja, aby przybliżyć czytelnikom poprzez literaturę trudną tematykę II wojny światowej. Dramaty, trudne wybory, bezsilność, walkę o przeżycie, bezsilność i wreszcie niczym nieusprawiedliwione okrucieństwo. Kolejny raz zadawałam sobie pytania: Czy Niemcy, naziści naprawdę byli przekonani, że to, co robią jest słuszne? Czy naprawdę nie odzywała się w nich choć odrobina wyrzutów sumienia, współczucia? Jak można tak postępować z drugim człowiekiem?

Max Czornyj zawarł w swojej powieści słowa, które przypominają nam, że każdy z nas tak naprawdę jest samotny. Można się z tym zgodzić, można z tymi słowami polemizować, ale coś w nich jest: Wzbudzamy nieco emocji u najbliższych, trwamy dla nich, ale w końcu i tak zostajemy sami. Zapadamy się jak czarne dziury na firmamencie własnej świadomości. Pochłaniamy ją, zasysamy i znikamy na zawsze.