Milczący zamek recenzja

"Milczący zamek" Kate Morton to powieść dla wytrwałych, gdyż ciekawie robi się dopiero pod koniec książki. Zdecydowana większość to opis wewnętrznych dylematów, przemyśleń i wspomnień bohaterów, pomiędzy którymi zdecydowanie dominują kobiety. To właśnie kobiety znajdują się w kręgu zainteresowań pisarskich autorki i kto czytał jej powieści, wie, że są to bardzo ciekawie wykreowane postaci. Ale czy i tym razem? Można też zauważyć podobieństwo pomiędzy bohaterkami różnych powieści Morton, co nie jest zarzutem, bo za każdym razem dostajemy inną historię, choć schemat jest powtarzalny. Mamy zatem dwie płaszczyzny czasowe i tajemnicę z przeszłości, która wyłania się stopniowo, a w przypadku "Milczącego zamku" bardzo leniwie, by czytelnik mógł ją poznać. Po drodze czytelnik musi się jednak sporo naczytać o motywacjach działania bohaterów i tak się zastanawiałam, czy warto powtarzać pewne wydarzenia, opisywać je z punktu widzenia różnych postaci tak szczegółowo, w zasadzie niewiele wnosząc w tok akcji. Czy chodzi tutaj o drobiazgowość czy o objętość książki? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie.

Napisałam wcześniej, że Kate Morton preferuje bohaterki kobiece, w "Milczącym zamku" znajdują się one jakby troszeczkę za mgłą. Zabrakło im wyrazistości, są takie jakby niedopowiedziane, nierzeczywiste. Tylko jedna bohaterka wydaje się być kobietą z krwi i kości - to ciotka Rita, której rozmowę z Edith o matce uważam za najlepszą w całej powieści. To właśnie wówczas się ożywiłam z nadzieją, że dalej już tak będzie. Jednak nie było. Dopiero końcowy opis wydarzeń w zamku Milderhurst ponownie wzbudził moje zainteresowanie.

Na plus uznaję również fragmenty mówiące o czytaniu, o tym jak jedna książka może wpłynąć na dalszą przygodę z czytaniem i literaturą. W tym przypadku taką rolę spełniła powieść "Prawdziwa historia Człowieka z Błota". Ciekawy jest również wątek domniemanego plagiatu i czy to, w jaki sposób Raymond Blythe dowiedział się o Człowieku z Błota w ogóle można nazwać plagiatem.

Dotrwałam do końca powieści, nie pominęłam żadnego słowa, lecz powieść nie do końca mnie zachwyciła. Według mnie jest nieco przegadana, choć opowiedziana historia ma swój potencjał.