Testamenty recenzja

“Testamenty” powstały w odpowiedzi na liczne pytania czytelników, między innymi o to, jak upadł Gilead. Autorka nie planowała kontynuacji „Opowieści Podręcznej”, a jednak po tylu latach złamała się i uległa presji czytelników 😊 Do tego, jak sama Atwood twierdzi “Zaczęliśmy zbliżać się do Gileadu, zamiast się od niego oddalać” i ten fakt również przyczynił się do stworzenia kontynuacji.

Czy ta książka była potrzebna? Niektórym na pewno tak, ja mogłabym się bez niej obejść, mimo że czytało się naprawdę dobrze. „Opowieści podręcznej” wywołały we mnie burzę, a właściwie istne tornado emocji. „Testamenty” czytałam mając wrażenie, że mam przed oczami sprawozdanie raczej niż emocjonującą opowieść. Nie kwestionuję wartości literackiej, po prostu zabrakło tego napięcia, tych wzruszeń, niepokoju, złości, tych wrażeń towarzyszących mi przy czytaniu części pierwszej.

Mimo tego, cieszę się, że mogłam poznać Ciotkę Lidię bliżej. To jej historia okazała się dla mnie najbardziej ciekawa. Jak doszło do tego, że stała się Ciotką? Skąd wzięła się jej władza, nie tylko nad Podręcznymi, Perłowymi, Żonami, ale nawet nad samymi Komendantami? Skąd czerpie informacje, którą pozwalają jej, często szantażem, przeprowadzenie tego, co sobie zaplanowała? I czy Ciotka Lidia jest do szpiku kości złą kobietą? Powiem Wam, że ta kobieta kryje w sobie mnóstwo tajemnic, i w „Testamentach” zostają one przed nami, czytelnikami odkryte.

Historia dwóch dziewczyn Agnes i Daisy była poprawna, ale jak dla mnie mało zaskakująca. Oczekiwałam, że ten wątek właśnie wzbudzi moje emocje, że będę zaciskała pięści, że przeklnę kilka razy, a może nawet uronię łezkę. Nic z tych rzeczy, czytałam kompletnie beznamiętnie. Szkoda, bo w tym przypadku naprawdę liczyłam na więcej.

Czekałam również na jakieś spektakularne zakończenie, a dostałam coś ckliwego, co kompletnie mi tu nie pasowało, nie zagrało.

Podsumowując moje marudzenie: ta książka jest dobra, czyta się nieźle i nie jest moim celem zniechęcenie kogokolwiek do lektury. Ja po prostu od Pani Atwood oczekuję więcej, szczególnie jeśli chodzi o kontynuację „Opowieść Podręcznej”, która była i jest dla mnie powieścią wybitną.