Testamenty recenzja

„Podręczna Kyla, złożyła najwyższą ofiarę, poniosła szlachetną śmierć kobiety, odkupiła grzeszne życie i stała się świetlanym przykładem dla innych Podręcznych. Gdy Ciotka Lidia wypowiadała te słowa, głos trochę jej drżał (…). Ja nie płakałam. Już wcześniej wylałam wszystkie łzy. Prawda jest taka, że rozcięli Crystal, żeby wyjąć dziecko, i w ten sposób ją zabili. To nie był jej wybór. Nie zgłosiła się na ochotnika, by ponieść szlachetną śmierć kobiety albo stać się świetlanym przykładem, lecz nikt o tym nie wspomniał”.

Czy historie Podręcznych trzeba jeszcze opowiadać? Czy trzeba zachęcać do przeczytania powieści Margaret Atwood? Moim zdanie nie. Groźba poniżania kobiety i sprowadzenia jej do roli „kuchty” jest coraz bardziej realna. Kobiety walczyły o swoje prawa przez dziesięciolecia a czasem wydaje się, że dalej niektórzy patrzą na nas przez pryzmat patriarchatu. Znowu odbiegam od tematu, choć poniekąd takie wnioski same nasuwają się natychmiast, gdy rozejrzę się wokół i porozmawiam z innymi ludźmi. Po obejrzeniu serialu „Opowieść Podręcznej” i po lekturze „Testamentów” wizja przyszłości staje się jeszcze bardziej przygnębiająca. „Testamenty”, jak wszyscy wiemy, to kontynuacja. Po raz kolejny zagłębiamy się w świat Gileadu. Państwa, w którym kobiety nie mają prawa pracować, czytać, mieć własnego zdania – mają za to obowiązek rodzić dzieci, być posłuszne mężowi (inaczej można stracić palce) i nosić jednakowe „mundurki”. Słowa Komendanta Judda mówią wszystko: „Okrucieństwem byłoby obiecywać im równość, skoro z racji samej swojej natury nigdy nie zdołają osiągnąć. Powodowani współczuciem już podjęliśmy pewne środki, by obniżyć ich oczekiwania”. W dodatku dziewczynki wychowane w tym duchu, uważają, ze tak musi być, że tak jest skonstruowany świat. Dopiero z czasem, po bacznej obserwacji, do niektórych z nich dociera prawda. Mimo pozornego, wręcz pedantycznego porządku, w państwie Gilead panuje obłuda, fałsz i cała ta polityka włączając w to wykorzystywanie posiadanych informacji dla osiągnięcia celu i zbudowania swojej pozycji. „Wiedza to władza, zwłaszcza wiedza o sprawach kompromitujących” - jak mawiała (oczywiście do siebie) Ciotka Lidia. Jednak w całej tej zgniliźnie pojawia się światełko w tunelu. Czy to mądrość? Wyrzuty sumienia? Uświadomienie sobie, że koniec Gileadu jest bliski? Bracia i siostry, jest nadzieja!