Stacja końcowa Auschwitz. Moja historia z obozu recenzja

Są takie książki, które zostają w naszej głowie na długo. Do których nie wracamy z obawy, że znów poruszą nasze serca. Otworzą drzwi, przez które nie chcemy przejść. Uaktywnią emocję, dawno już schowane na dnie szuflady. Do takich lektur należą historie byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Czy ta pozycja również mną wstrząsnęła?

Stacja końca Auschwitz długo leżała na moim stosiku. Sama do końca nie wiem dlaczego. Gdy już miałam po nią sięgnąć, jakaś inna książka przykuwała moją uwagę. Jednak co chwilę docierały do mnie głosy zachwytu, jaka ona jest dobra, że koniecznie muszę ją przeczytać. Niestety będę chyba jedynym głosem przeciwnym.

To, co mnie poruszyło niemal od pierwszej strony to imię bohatera lektury. Skoro autor ma na imię Eddy, to dlaczego w jej historii ani razu nie padło to imię? Owszem na końcu jest to bardzo pobieżnie wytłumaczone, aż w jednym zdaniu, ale czy taki przypis nie powinien być na początku. Skoro każde zdjęcie zamieszczone w książce jest podpisane prawdziwym imieniem. Być może autor ukrywał fakty bycia więźniem nazistowskiego obozu. Tylko takie wytłumaczenie przychodzi mi do głowy.

Nie przypominam sobie, żebym czytała w tej tematyce książkę pozbawioną emocji. Autor ze swych wspomnień odciął zupełnie warstwę emocjonalną. Nie znajdziemy tak krzyków esesmanów, cierpienia, głodu, katorżniczej pracy tego wszystkiego, co sprawia, że pozycja nas wstrząsa i powoduje że długo nie możemy o niej zapomnieć. Przez to wymazanie trudno jest połączyć fakty i wydarzenia, które miały miejsce w obozie. Do końca też nie jestem przekonana czy faktycznie osadzeni mieli tyle wolnego czasu, że pół dnia spędzali na nic nierobieniu. Autor kilkukrotnie zwracał na to uwagę, że się nudził.

Nie jest to zła pozycja, z pewnością jest inna. Pokazuje zupełnie nowe spojrzenie. Jednak mnie nie przekonała. Owszem są momenty, które czytałam z zaciekawieniem, lecz w tej tematyce czytałam dużo lepiej napisane książki. Ta mną nie wstrząsnęła, nie wyzwoliła żadnych emocji. Choć warto się z nią zapoznać, bo pokazuje prawdę, a nie fikcje.