Stacja końcowa Auschwitz. Moja historia z obozu recenzja

„To, co zawsze widzisz to dym z krematoriów. Wieczny ogień pali się dzień i noc, a ty zdajesz sobie sprawę, że to palą się ludzie. Ludzie tacy jak ty, z mózgiem i sercem, które pompuje krew”.

Eddy de Wind to holenderski lekarz, psychiatra, psychoanalityk pochodzenia żydowskiego. W wieku trzech lat osierocił go ojciec, wychowywany przez matkę, z którą łączyła go bardzo silna więź. Po uwięzieniu matki przez gestapo w obozie w Westerborku, zgłasza się na ochotnika, jako lekarz. Stawia warunek, że jego matkę nie deportują do Auschwitz. Jego starania i poświecenie nie przynoszą żadnego rezultatu. Tuż przed jego przybyciem do obozu, jego matkę wywieziono do Auschwitz. W obozie poznaje i poślubia Friedel. W 1943 r. obydwoje zostają wysłani do Auschwitz. Ich najgorsze wyobrażenia i zasłyszane opowieści nie mają pokrycia z rzeczywistością, jaka spotyka ich w tym strasznym miejscu. Eddy wraz z żoną doczekali wyzwolenia z obozu. Po wojnie Eddy podjął praktykę lekarską. Kontynuował ją, jako psychiatra. Jako pierwszy rozpoznał syndrom poobozowy i rozwinął teorię międzypokoleniowego dziedziczenia traumy.

Dzień po dniu autor spisywał swoje przeżycia, myśli, spostrzeżenia, jako więźnia, człowieka skazanego na zagładę. Nieludzkie warunki, w jakich przyszło mu żyć nie spowodowały zatracenia jego człowieczeństwa. Jego relacja jest bardzo prawdziwa, autentyczna, mocna, chwilami przerażająca. Są to wspomnienia oparte na prawdziwych wydarzeniach. Kilka osobistych zdjęć autora znajdziemy w książce. To, czego doświadczył, czego był światkiem, chwilami, aż tchu brakowało. Książka jest, pomimo trudnej i bolesnej tematyki przystępna w odbiorze. Dobrze się czytało, ale musiałam ją sobie dawkować. Nie dało się inaczej…

Praca ponad siły, ciągły głód, choroby, zimno, robactwo, nieustannie zbierane razy, brak odpoczynku, apele - taka była codzienność, która prowadziła nieuchronnie do śmierci. Bardzo mocno wstrząsnęły mną opisy likwidacji obozu, masowe rozstrzeliwania, pozostawienie chorych na pewną śmierć. Zupełnie inna perspektywa od tych, które do tej pory czytałam. Polecam.

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=2099