Dziecko Holokaustu recenzja

"Moja mała dziewczynka nie popełniła żadnej zbrodni i nie skrzywdziła nikogo w swoim krótkim życiu, nie pozwolę, żeby oprawcy zdecydowali o jej losie, jak zrobili z wieloma innymi. (...) Jeśli dowie się Pani, jaki los spotkał moją rodzinę, pragnę, by moja córka poznała całą prawdę, żeby dorosła i dowiedziała się, co stało się z ludźmi, którzy tak bardzo ją kochali. Chcę, żeby wiedziała, jak wielką miłość daliśmy jej w pierwszym roku życia. Mam nadzieję, że ta miłość zapewni jej siłę, by wiodła możliwie jak najlepsze życie, nawet bez ludzi, którzy tak bardzo darzyli ją uczuciem."

"Dziecko Holokaustu" Amiry Keidar - to spisana historia dziewczynki ocalałej z żydowskiego getta oraz tragiczne losy jej rodziny. Historia jest oparta na faktach i bolesnych wspomnieniach. Autorkę zainspirowała prawdziwa historia Cypy Jabłoń-Zonszajn - babci jej przyjaciela.
Amira napisała tę książkę na podstawie pamiętnika Cypy oraz rozmów z jej bliskimi. Czy udało jej się wiernie odzwierciedlić wspomnienia Cypy? Nie znam oryginału więc trudno jest to ocenić. Zakładam jednak, że to, co przeczytałam w tej powieści ma wiele wspólnego z prawdą.

Tytułowe "Dziecko Holokaustu" odnosi się do postaci Racheli - córki Cypy i Jakuba ... Osieroconej dziewczynki z getta, którą uratowały przyjaciółki Cypy - Irena i Zofia.
Powieść Amiry Keidar skupia się nie tylko na losach rodziny Jabłoń-Zonszajn, ale także na życiu wspomnianych wcześniej przyjaciółek. Cypę, Irenę i Zofię poznajemy jeszcze przed wojną i widzimy, jak budowała się ich relacja. Następnie przeżywamy razem z nimi wojnę i wiele dramatycznych wydarzeń. Później nadchodzą czasy powojenne, już bez Cypy ale z Rachelą - ocalałą z Holokaustu sierotą, zagubionym kilkuletnim dzieckiem, skazanym na tułaczkę, by ostatecznie trafić do kibucu w Izraelu.

Historia rodziny Cypy jest historią jakich wiele. Piszę o tym tylko dlatego, że już znam, czytałam o wielu takich historiach: tragiczna i brutalna śmierć żydowskich rodzin z rąk nazistów, cudem ocalałe dziecko ... Nie jest to nic dla mnie nowego, bardziej jak powtórka z historii.
Tak wiele przecież było Dzieci Holokaustu, nie tylko Rachela ... Ale wciąż niezmiernie mnie to porusza 💔 Często odbieram takie książki jak coś bardziej uniwersalnego niż jednostkowego. Uważam, że historia każdego człowieka, który przeżył wojnę czy Holokaust jest ważna i zasługuje na poznanie.

Treść książki Amiry Keidar spełnia swoje zadanie - podtrzymuje pamięć o ofiarach i ocalałych z Holokaustu. Naprzemienna narracja kilku postaci opisana jest prostym językiem, momentami przepełnionym emocjami (co wcale mnie nie dziwi) ale przedstawia historię otwarcie i klarownie.
Widać, że autorce zależało na opowiedzeniu tej historii i bardzo dobrze jej to wyszło. Dlatego polecam ten tytuł Waszej uwadze ❤️.