Porucznicy. Czerwone zło recenzja

Rzecz dzieje się w Polsce i w Związku Radzieckim, w latach 30 –tych XX w. głównie w miejscowościach przygranicznych tj. Nowogródku i Mińsku, ale też w Moskwie.

Na początku powieści nakreślone zostało działanie struktur szpiegowskich w obu krajach. Pojawiają się główni bohaterowie: starzy, zasłużeni kapitanowie Zygmunt Żyzny i Jan Woliński oraz młodzi porucznicy Filip i Fabian. W Moskwie działa kapitan Skworcow oraz porucznicy Michał i Myro.

Gdyby nie XX w. to zaklasyfikowałabym tę powieść jako powieść przygodowo-awanturniczą, płaszcza i szpady (z pistoletami w tle). Początek zdawał się być poważny. Nakreślone zostało tło, czyli sytuacja w polskiej jednostce wywiadowczej i w rosyjskiej komórce NKWD. Dostajemy informacje o szpiegach po stronie polskiej i rosyjskiej, stopniowo poznajemy historie rodzinne bohaterów, ich sukcesy i porażki, powiązania. Czyta się jak lekką literaturę sensacyjną, mimo, że leje się krew i ścielą się trupy. Czasami gęsto. Pojawiają się piękne kobiety, które należy uratować. Później jest już tylko ciekawiej.

Filip i Fabian organizują wyprawę do Moskwy w celu spotkania Zojkasa, głównego polskiego szpiega. Po drodze spotykają ich różne przygody, jeśli tak można nazwać np. starcie z funkcjonariuszami NKWD w pociągu. Obserwują też nietypowe zachowania nowego społeczeństwa socjalistycznego, zasad, które wprowadziła socjalistyczna władza np. sposób sprawdzania biletów czy odgarnianie śniegu przez pasażerów pociągu.

Porucznicy to młodzi ludzie, jeszcze nie awansowani za zasługi, ale na tyle kompetentni i wyszkoleni, że podejmują się trudnych zadań i działają skutecznie. Jak to bywa w tego typu powieściach często sprzyja im szczęście, a jeśli pojawi się przeszkoda, to zawsze znajdą sposób, aby ją pokonać. Nie oczekujmy od autora jakiejś historycznej poprawności, bo nie o to chodzi. Czytelnik ma się dobrze bawić, trochę pogłówkować, trochę zaniepokoić, ale bez przesady. Nieco ciekawostek obyczajowych, kilka zagadek rozwiązywanych stopniowo, parę pomysłów na zawiązanie intrygi szpiegowskiej, nagłe zwroty akcji wywołujące szeroki uśmiech na twarzy i czytelnik ma zajętych kilka wieczorów, ponieważ powieść jest dosyć obszerna. Myślę, że debiut literacki Arkadiusza Wilczewskiego jest bardzo udany i znajdzie odbiorców. Na pewno sięgnę po kolejne tomy.