Maigret i sobotni klient recenzja

Chwała toruńskiemu wydawnictwo C&T, że wydaje kolejne tomy serii z paryskim policjantem, na szczęście książki są niezależne od siebie i nie trzeba ich czytać w porządku chronologicznym.

Ten tom, 59 w serii, dziejący się w Paryżu w latach 60., zaczyna się tak, że do komisarza, wracającego w sobotni wieczór do domu, przychodzi tytułowy sobotni klient, niejaki Leonard Planchon, lekko pijany, zgnębiony człowiek z defektem fizycznym – zajęczą wargą. Mówi on Maigretowi, że zamierza zabić żonę i jej kochanka – pracownika firmy Planchona, którzy szarogęszą się w jego domu, śpią otwarcie ze sobą nie przejmując się Planchonem. Komisarz musi jakoś na ową deklarację zareagować, każe panu Planchon dzwonić do siebie, bierze dom pod obserwację, a potem zaczyna być coraz ciekawiej, bo po jednym telefonie Planchon znika, zaś Maigret rozpoczyna śledztwo odtwarzając ostatnią noc zaginionego.

Tak jak w wielu kryminałach Simenona, mamy tu zaburzoną klasyczną triadę: zbrodnia – śledztwo – wykrycie sprawcy. Rzecz zaczyna się od zapowiedzianej zbrodni, a potem mamy prawdodobne morderstwo i śledztwo.

Jednak nie intryga kryminalna, zresztą tradycyjnie wątła, jest interesująca w książce. Najbardziej frapujący jest portret Planchona, to człowiek nieśmiały, wstydliwy, zakompleksiony, dający się manipulować innym, przez miesiąc nie mógł się zdobyć na to by porozmawiać z komisarzem. A w domu pozwalał przez lata żeby żona i jej kochanek wchodzili mu na głowę, nie jest w stanie się im oprzeć, zaprotestować. Wszystkie swoje frustracje zapija alkoholem. To takie popychadło, ale wzbudzające współczucie.

Innym walorem książki jest realistyczny opis Paryża z lat 60., Simenon portretuje francuską metropolię jako nieco ponure, szare miasto.

Rzecz cała kończy się niespodziewanie i daje trochę do myślenia, ale nie zdradzę nic, może ktoś książkę przeczyta....

To typowa rzecz Simenona, powieść raczej krótka z prostą fabułą, jedna z najprostszych w jego dorobku, ale także także jedna z najsmutniejszych; intryga kryminalna jest, jak już wspomniałem, wątlutka, ale wątki psychologiczne i obyczajowe są bardzo ciekawe.