Osiedle RZNiW recenzja

Remigiusz Mróz kocha się popisywać. Kocha pokazywać, jak wielką ma wiedzą na tematy przeróżne (albo możliwości wyszukiwania tejże wiedzy w internetowej wyszukiwarce :) ), jak łatwo przychodzi mu ją podrzucać czytelnikowi. To wiemy wszyscy, setki razy sam pisałem o tym w moich recenzjach jego powieści. Ale to ta książka jest wyjątkowa właśnie w tym aspekcie Mrozowego pisarstwa - tu popisywanie się przybrało bardzo szczególną formę. Z jednej strony mamy je skanalizowane w bardzo konkretnej formie (postacie fascynują się ciekawostkami geograficznymi i przerzucają się nimi w dialogach) z drugiej zaś... cóż, cała powieść jest takim popisem wiedzy o tym, jak wygląda życie blokowiska. Jak jego mieszkańcy podchodzą do świata, do siebie wzajem, jak reagują w różnych sytuacjach, jakie są ścieżki ich myślenia. Widać, że właśnie chciał tu Remek zrobić - popisać się na całego wiedzą o tym, obcym sobie przecież, świecie. I pod tym względem jest mocno tak sobie, nie czułem, by wykreowani na potrzebę tej powieści bohaterowie byli z tego środowiska, by różnili się gdy idzie o światopogląd od tych z innych książek Najpłodniejszego. Chłopak i dziewczyna (ha, właśnie, czy tylko mi oni w ogóle nie wyglądali na nastolatków i z zachowania i właśnie z podejścia do otoczenia? praktycznie non stop musiałem przypominać sobie "no tak, oni chodzą do ogólniaka, no tak, oni mają naście lat") prowadzą swoje śledztwo z grubsza tak, jak prowadziłyby je dwie dowolne inne postacie wykreowane przez Mroza, tyle. Nie czujemy biedy, choć tekst o niej woła do nas z tyłu okładki, nie czujemy ogólnie różnicy społecznej. Jeśli Najpłodniejszy naprawdę chciał ją pokazać w tej książce, to poległ.

Co więcej to popisywanie się rzekomą znajomością świata innego niż zazwyczaj opisywany ma jeszcze inny negatywny skutek dla tej książki - mianowicie... cóż, mianowicie popisywanie się wszystko przesłania. Nie interesowało mnie, jak to się skończy, nie interesowały mnie motywacje postaci, myślę, że właśnie dlatego, że wszystko zostało tu przykryte tą wizją świata blokowisk. I nijak nie czułem, by sam Najpłodniejszy walczył w tej powieści o moje zainteresowanie, popatrzcie jak szybko i właściwie znikąd nasza parka bohaterów zdobywa dowody pozwalające im zakończyć sprawę. Wchodzą i już je mają - czy to oznaka, że ta powieść jest szczególnie dobrze przemyślana?

Co więc ratuje tę powieść, w końcu daję jej aż sześć gwiazdek? Ha, po pierwsze to, co mogłoby się wydarzyć w każdej innej Remkowej powieści - świetnie zrobiony wątek z przykrym zdarzeniem, które przydarzyło się Żabie na imprezie. Doskonale Mróz to rozegrał, mógł może jeszcze przycisnąć, ale może w sumie dobrze, że dał tylko to, co dał (tak, tak, urok niespoilerowych recenzji :) ). Czyli, powtórzmy - ten element ze zwykłego pisarstwa tego pisarza to wyszedł najlepiej, choć powieść miała być środowiskowa :) Po drugie warstwa muzyczna, ten element blokowiskowego życia zrobiono tu nader sprawie, może przez ogólne doświadczenie Najpłodniejszego z dawaniem postaciom jasnego gustu muzycznego. Po trzecie wreszcie ogólna Mrozowa lekkość :)

Fanom Remka spodoba się też mnogość nawiązań do innych jego dziełek :)

Aha i nie czytajcie Posłowia przed skończeniem lektury, jest tam megaspoiler. Ogólnie zaglądając na koniec tego tekstu łatwo zaspoilerować sobie różne rzeczy :)