Łzy pajaca. Zima komisarza Ricciardiego recenzja

Na każdego nowego włoskiego autora kryminałów rzucam się z niecierpliwością, licząc na spotkanie kolejnego inspektora Montalbano z mojego ulubionego cyklu autorstwa Camilleri. Tutaj też mamy wyrazistego bohatera, komisarza Ricciardi, to kompletnie inny typ niż Montalbano, ale też intrygująca postać.

A autor, Giovanni, nie taki nowy, bo powieść wydano we Włoszech w 2007 r., ale u nas dopiero teraz. Rzecz dzieje się w Neapolu w 1931 r., więc w czasach włoskiego faszyzmu, mamy więc do czynienia z tak popularnym ostatnio kryminałem retro. A bohaterem jest wspomniany już komisarz Luigi Alfredo Ricciardi, który ma niezwykłą zdolność komunikowania się z niedawno umarłymi lub zamordowanymi, oczywiście pomaga mu to w śledztwach. A musi rozwikłać sprawę zabójstwa słynnego śpiewaka operowego.

Książka ma swój klimat, panuje w niej atmosfera ponura, ciężka, melancholijna, pełna ciemności i cierpienia, głównie za sprawą komisarza Ricciardi, który ma w sobie dużo smutku i bólu, nigdy się nie uśmiecha, kryje w swojej przeszłości mroczną i ciężką tajemnicę. Dużo też pisze autor o włoskiej nędzy ówczesnej, wielu ludzi w Neapolu po prostu przymierało głodem, co rodziło przestępczość, jak mówi Ricciardi ludzie popełniają zbrodnie głównie z miłości i z głodu.

A wątek kryminalny dotyczy zabójstwa słynnego tenora, ulubieńca Mussoliniego, ówczesnego dyktatora Italii. Ofiara miała wspaniały głos, ale w życiu była wyjątkowym łajdakiem. Przy okazji dowiadujemy się sporo o włoskiej operze, w której aż buzują emocje, o miłości Neapolitańczyków do opery, ogólniej do muzyki. A w trakcie śledztwa poznajemy historię dziewczyny wychowanej na ulicy, która jakoś urządza się w życiu, ale serce łamie jej zły człowiek, wszystko kończy się źle, to przecież gotowe libretto opery...

Literacko to takie sobie np. autor na początku ustawia sobie komisarza Ricciardi charakteryzując go na kilku stronach: „Nie miał przyjaciół, z nikim się nie spotykał, nie wychodził wieczorami i nie miał kobiety” itp. To dosyć archaiczne chwyty literackie, wolę poznawać bohatera w akcji i w trakcie książki, a nie z początkowego opisu. Niemniej mroczna atmosfera książki wynagradza pewne słabości.