Przewieszenie recenzja

Mam mieszane uczucia po lekturze tej pozycji. Powieść jest oczywiście lepsza niż pierwsza część będąca niczym sajens-fikszyn (o czym pisałem w opinii do "Ekspozycji"), ale to...

Kolejna powieść Mroza, gdzie autor fantazjuje o "załadowaniu w styję, aż się zadymi" przez kolejkę więźniów. To już się robi słabe, jeśli ktoś weźmie się za różne książki Mroza z różnych cykli, to istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że jakiś męski bohater trafi do więźnia, gdzie będzie atakowany analnymi "propozycjami" innych współwięźniów. Zaczynam myśleć, że tam w więzieniach nic innego nie robią! Gdzie chociażby stare dobre mordobicie? Nie można natomiast powiedzieć nic na temat innych scen łóżkowych. Kobieta z mężczyzną w żadnym wypadku, ale więzień więźnia (niewinnego) nie ma sprawy!

Uwaga! Zaskakująco w tej części nie ma wprawdzie „strzelanin, pościgów, wojen gangów”, bo oto Forst Niezłomny zostaje pokonany "zaledwie" przez lawinę górską, dwa razy więźniów, raz innego policjanta (postrzał
w nogę, ale nie ma sprawy wydrapię się na szczyt gór i do schroniska
i z powrotem i gdzieś tam jeszcze… do wesela się zagoi).
Poza tym mamy dwójkę Prokuratorów, jeden „skyrwysynek” małostkowy cwaniaczek i właściwie , a druga „żelazna dama” ale jakby bez wyrazu, miotająca się we własnych wątpliwościach jak bohaterka romansu o starej pannie. Jakoś tak nijak z tym mężem norwegiem, który niby bierze udział w jakiejś intrydze ale co i jak? Wiemy tyle tylko, że wspomina coś przy obiedzie… (ale tutaj Panie Mróz widzę szansę na spin-off i milion tomów jakiegoś innego cyklu pomiędzy Forstem a Szczeblami Władzy :) ).

Ponadto niektóre zwroty akcji (nie będę wymieniał) są tak zaskakujące (i to nie w dobry sposób), aż nieprawdopodobne. I to już nie pierwszy raz u Mroza, gdzie główni bohaterowie przez 200 stron się zastanawiają co i jak, a na stronie 201 mają gotowe rozwiązanie (i się czytelniku zastanawiasz czy Ci się kartki nie skleiły po drodze…). Niefajnie, ale skoro to ma być czytadełko to niech takim będzie, a nie powieść przestawiana jako niesamowita historia niesamowitego pisarza. Subtelne oszustwo wobec czytelnika.

To jest powiastka rozrywkowa jakich wiele u Mroza, oczywiście nigdy nie dorówna cyklom takim jak ten o Chyłce, takie świata już chyba nie uda się stworzyć, ale jest… niezła, choć bez szału. Tak poczytać do pociągu, za bardzo nie nadwyrężając umysłu. Taki relaks dla głowy – do pracy na niskich obrotach. Nie jest pogwałceniem wszelkich zasad logiki jak poprzedni tom, no ale. Czytadełko jako pitstop, przerwa, odpoczynek pomiędzy dwoma dobrymi powieściami (piszarzy, którzy szanują inteligencję czytelnika) dla higieny mózgu.

Na plus niewiele, ale co zawsze trzeba oddać to to, że pisarz jednak językiem operuje dość zręcznie. Pomimo słabego warsztatu jeśli chodzi o świat przedstawiony, książkę wciągamy szybko, akcja się dzieje, książka znika. Takie czytadło w stylu kina akcji lat 80/90. I jako takie jest całkiem nienajgorsze…

Zakończenie! Ach ten Mróz. Produkcyjne pisanie na kasę (otóż wiem, że pisarze nie tylko dla sławy piszą, acz żeby chleb z tego był, nie mniej jednak tutaj masz książkę kupić, a co dalej to już w dupie z tym czy Ci się podobała, kupiłeś – Twój problem) z tradycyjnym przewrotem akcji 3 strony przed końcem albo właściwie na ostatniej stronie. Książka „takase”, to na koniec taki zabieg, który przyznam, że chyba zadziała i w trzeci tom zajrzę. Któż nie lubi kina akcji ? ;)

17.07.2018 r.