Opactwo Northanger recenzja

Nie wiedzieć czemu, założyłam, że proza Jane Austen zbliżona będzie do Anne Brontë, jako że obie obnażały przywary salonowego świata, które znały. Nie wiem, czy „Opactwo Northanger“ to tytuł typowy w dorobku autorki, czy jednorazowa przygoda, ale satyra najwyraźniej jest jej językiem. Humor sytuacyjny, cięty język, absurdalne z naszej perspektywy rozmowy oraz przejaskrawieni bohaterowie królują w akurat tej powieści. Łączy się to w pełną uroku parodię literatury gotyckiej jako takiej czy pstryczek w nos dla ludzkich przywar w ogóle. Austen w zabawny sposób opowiada historię młodej kobiety, która dopiero wkracza na salony, a zaopatrzona jest jedynie w wiedzę, jaką czerpie z powieści. Postrzega siebie jako bohaterkę jednej z nich, jej wyobraźnia przesadnie pracuje, a naiwność powoduje niemożność rozumienia w pełni świata, jaki ją otacza. Autorka podkreśla więc wpływ gotyckiej literatury romantycznej na umysły, które nie odróżniają fikcji od rzeczywistości, a całą wiedzę o świecie czerpią z takich źródeł. Mało tego! Austen kpi z salonowych gierek domsko-męskich, skupienia jedynie na prozaicznych tematach (jak suknie czy konie) czy ludzkiej chciwości i egoiźmie. W przezabawny sposób zostaje ukazany mężczyzna zakochany w sobie, który nie ma swoją osobą nic do zaoferowania, ale przekonany jest, że wszystko mu się należy. Lub mężczyzna, który rewelacyjnie udaje sympatię, gdy tylko relacja może mu przynieść korzyści. Oraz kobieta, co ciągle podkreśla swoją niezależność oraz wyższość nad płcią przeciwną, choć w rzeczywistości jedynie wodzi za panami wzrokiem i ulega im komplemantom. Czy kobieta, dla której trudy życia to wybór koronek, bo poza nimi nic jej naprawdę nie angażuje. Wszystko to oczywiście mocno zakotwiczone jest w czasach współczesnych autorce, ale z łatwością przekłada się i na teraźniejszość. Jest więc to powieść ponadczasowa, która w przezabawny sposób obnaża przywary ludzkich zachowań. Która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła!


przekł. Anna Przedpełska-Trzeciakowska