Hachiko. O psie, który czekał recenzja

Niektóre historie są ponadczasowe i mimo upływu lat żyją w świadomości oraz opowieściach wielu ludzi. Zachwycają czytelników niezależnie od wieku, choć przebieg ich fabuły jest powszechnie znany. Z pewnością do takich powieści można zaliczyć „Hachiko. O psie, który czekał".

Zanim sięgnęłam po książkę LLuisa Pratsa znałam już historię jego bohaterów, ponieważ są to postacie autentyczne. Najpierw akita wkradła się, w serca lokalnej społeczności czekając codziennie na powrót właściciela. To oni postawili mu pierwszy pomnik i rozsławili tę historię w Japonii. Później nakręcono dwa filmy inspirowane życiem Hachiko i profesora Eisaburo Ueno: japońska produkcja - ,,Opowieść o Hachiko" z 1987 r i amerykańska adaptacja - ,,Mój przyjaciel Hachiko" z 2009 r. Historia wiernego psa doczekała się nawet chińskiego remake'u w 2023 r. Wiedziałam, dokąd zmierza ta opowieść. Wiedziałam, jaki będzie finał, a mimo wszystko poddałam się wszystkim emocją płynącym z tej książki.

,,Hachiko. O psie, który czekał" LLuisa Pratsa z pięknymi ilustracjami Zuzanny Celej, to krótka książka, kierowana do dzieci. Pomimo swojej prostej i oszczędnej formy powieść skrywa w sobie wiele emocji. W końcu podejmuje temat straty i upływu czasu, ale to także opowieść o wielkiej przyjaźni, wierności, zaufaniu i miłości. Poza główną relacją, na której opiera się ciężar opowieści, jest kilka pomniejszych wątków, w których ujęto klimat i tradycje Japonii w latach 1924-1935. Powieść została napisana prostym językiem. Autorowi z sukcesem udało się oddać klimat i styl literatury azjatyckiej poprzez surowość i oficjalność, ale pomimo tego jest w tej książce sporo ciepła i miłości. Zwłaszcza w małych gestach pomiędzy członkami rodziny i innymi bohaterami. Całe piękno tkwi w świetnie ujętej rodzącej się relacji między człowiekiem i psem. Zazwyczaj wszyscy skupiają się na więzi pomiędzy profesorem a Hachiko, ale warto także zwrócić uwagę na stosunki pieska z Panią Yaeko. Są mniej eksponowane, ale również w niej nie brakuje autentyczności i do dziś znajome są takie postawy.

LLuisa Prats w akompaniamencie ilustracji Zuzanny Celej uchwycił piękno i ponadczasowość historii Hachiko, profesora i jego rodzinny. Pozwolił poznać te wydarzenia w literackiej formie z ogromną siłą przekazu. Czasami po całym dniu widok radosnego, merdającego ogonka po powrocie do domu potrafi skutecznie poprawić samopoczucie i przyzna to każdy właściciel, dlatego pomimo upływu lat, ta historia dalej mocno rezonuje z czytelnikami. To książka dla osób w każdym wieku.